Hugdettur

Síðasta lag fyrir fréttir.

Þetta er síðasta færsla sem ég má setja inn áður en ég geri átak í að færa efni yfir á gömlu síðuna. Ef fleiri verða sett inn verð ég að fella þau nýjustu út og geyma á skjali þegar ég fer að flytja yfir á gömlu. Ég geri þetta endrum og sinnum og flyt þá mikið í einu, því það er dálítið seinlegt að flytja myndirnar, auk þess sem þarf að hafa sérstaka aðferð við að raða þeim upp í gamla kerfinu. Þessar tilgangslausu upplýsingar eru því settar hér inn sem afsökun, því þegar vinnu lýkur á morgun renni ég austur að Vík í Mýrdal til að sækja þær forláta sundbuxur mínar sem gleymdust þar á dögunum. Snemma á laugardagsmorgni leggjum við Stubban svo af stað upp að Álftá á Mýrum, í veiðiferð með vinnufélögunum. Það er árviss viðburður og minnir svo aftur á það að nú eru liðin þrjú ár síðan ég byrjaði að skrá hugdettur af öllum stærðum og gerðum, þá fyrstu má finna á gömlu síðunni, í mánaðatölunum hægra megin efst undir "archieves", og síðan koll af kolli. Það er því ekki von á nýrri færslu fyrr en eftir að ofangreindum flutningum lýkur, fljótlega eftir helgi þó.
Hann hringdi, sá gamli að vestan í kvöld og sagði farið að grána í fjöll. Taldi vonlítið að það næðist að mála þakið á sumarbústaðnum fyrir veturinn. Leist eiginlega betur á að fresta því strax til vors. Ég samþykkti það, enda er alltaf svo notalegt á haustin að geta frestað hlutum til næsta vors. það er svo óhemju langt þangað til.
Mig langar að fá aðra mynd lánaða hjá Steingr. Kristinss. á -siglo.is- . Hún er af póstkorti og sýnir Evanger verksmiðjuna við austanverðan Siglufjörð. Verksmiðjan stóð aðeins átta ár, var byggð 1911 og fór í flóðinu 1919. Gríðarlegt mannvirki, m.a.s. á síðari tíma mælikvarða. Það má svo bera þessa mynd saman við rústirnar á myndunum neðar.

Sumarið er fyrir bí. (tívolí, tívolí, lí ,lí ....)

Svona var á Sigló (með smá viðbót) :

Helgarveðurspáin fyrir norðurhluta landsins var þokkaleg svo ég ákvað að nota helgina til að kanna rústir Evanger- síldarverksmiðjunnar sem stóð við austanverðan Siglufjörð og fór í snjóflóði 12 apríl 1919. Hafði lengi ætlað mér að skoða þessar rústir en ekki orðið af. Lagði af stað héðan af Lyngbrekkunni kl. 16.45 á föstudagssíðdegi og var á tjaldsvæðinu á Sigló á slaginu 22. Þar af tók tæpan klukkutíma að komast héðan úr innkeyrslunni og að planinu ofan við gangnamunnann að norðan. Auk mín var eitt kúlutjald á Sigló, tveir útlendingar á bílaleigubíl.

(miðað við veðrið var grátlega fámennt á tjaldsvæðunum)

(Blíðfari SI speglaðist í sjónum. Hann er systurskip SÓLÓ míns sem var og manni hlýnar örlítið um hjartarætur að sjá svona vel hirtan bát. "Litla-berg" sem er í smíðum í bílskúrnum er á stærð við þann litla til vinstri)
Veðrið var frábært, stafalogn. Að vísu heilsaði laugardagurinn með þoku, en henni fór að létta þegar leið á morguninn, og um tíuleytið var farið að létta verulega til.

Ég fór á bílnum út fyrir flugvöll og gekk þaðan u.þ.b. tíu mín. að rústunum. Þarna hafa verið gríðarleg mannvirki á sínum tíma, undirstöður steyptar og múrsteinshlaðnar en hús úr timbri. Bryggjur og plön voru framanvið, allar undirstöður og bólverk steinsteypt. Verksmiðjan sópaðist út á fjörð ásamt öllum mannvirkjum, vélum og gufukötlum, og sér aðeins undirstöður. Í flóðið hurfu alls sjö hús og níu manns fórust.




( Í "Öldinni okkar 1901-1930, bls 173/4 er raunar talað um býlið sem Neðri- Skútur, eða Neðri- Skúta (....á Neðri- Skútum og sópaði sjö húsum /Fólkinu á Neðri-Skútum varð það til lífs........). Þarna er talsverður munur á sem ég kann ekki að skýra, hvort býlin Neðri -og þá líka Efri-Skútar -eða Skútur- já ,eða Skúta, hétu eftir hellisskútum í fjallinu eða einhverju öðru)
Ég dvaldi góða stund á staðnum og fann sárlega til þess að geta ekki spurt neinn allra þeirra spurninga sem vöknuðu. Mér þótti þó heldur vænkast hagur þegar ég sá mann á bláum fólksvagni aka útfyrir flugvöll og leggja síðan af stað gangandi út fjöruna. Ég taldi víst að þessi maður hefði séð til mín og væri á leið út að rústunum. Ég settist því niður og beið komu hans. Honum sóttist seint gangan því hann virtist af léttasta skeiði og fjaran er grýtt og víða sleip af þara. Öðru hverju staldraði hann við og skoðaði eitthvað sem lá í fjörusteinunum. Þegar hann átti skammt ófarið til mín nam hann staðar við læk þar sem allmikið var af spýtnabraki, m.a. brot úr báti. Hann dvaldi góða stund við brakið, tók upp spýtur og skoðaði, lagði síðan frá sér. Allt í einu sá ég að hann lagði af stað aftur - til baka.

Slæmt mál. Ég sá þennan væntanlega viskubrunn minn fjarlægjast inn fjöruna, tók saman dótið mitt í snatri og hélt af stað í sömu átt. En forskot mannsins var of mikið, hann náði til Fólksvagnsins bláa allöngu á undan mér og hvarf á brott með það sama. Eftir stóð ég með fullt af ósvöruðum spurningum. Ég rölti til húsbílsins, fékk mér könnu af köldu kaffi og lagði af stað út í bæ.

(Hér skal því bætt inní að í húsbílnum er sérstakur skápur sem geymir kort og uppdrætti. Ég hef safnað hvítu kortunum ,1/100 og á kort yfir um 2/3 landsins í skápnum. Þegar ég ætlaðiað sækja kort nr. 61, Siglufjörð, fann ég það ekki. Á yfirlitsblaðinu í skápnum sem segir hvaða kort eru til og hver ekki, kom í ljós að ég hef aldrei keypt þetta kort. Ég bölvaði sjálfum mér fyrir aulaháttinn)

Það var komið sannkallað Spánarveður, sól, hiti og logn. Ég fór á bensínsjoppuna og keypti mér ís, samhliða því að hella upp á nýtt kaffi. Þegar því var lokið bjóst ég til brottfarar. Á þvottaplaninu var eldri maður að þvo bílinn sinn. Ég sneri mér til hans og spurði hvort hann væri staðkunnugur. Hann sagði svo vera. Ég bað hann benda mér á Staðarhólsbæinn. Hann benti mér yfir fjörðinn, á þann stað sem ég hafði talið vera. Ég spurði hvar bærinn að Neðri-Skútu hefði staðið, en hann var upptekinn við að þvo bílinn sinn og sagði einungis: "Það var fullt af bæjum þarna. Þeir fóru nokkrir þarna innmeð í flóðinu". Fleiri urðu spurningarnar ekki. Ég var greinilega að tefja manninn, og hann hafði lítinn áhuga á að uppfræða mig. Ég settist að nýju undir stýri og ók út með loðnubryggjunni. Klifraði upp á grjótgarðinn og reyndi að átta mig á hvar mannvirki Óskars Halldórssonar hefðu staðið. Ég giskaði helst á að stór steinveggur innan við íþróttahúsið væri hluti þeirra, en fannst samt einhvern veginn það ekki ganga upp. Nokkru utar mátti nefnilega sjá brot úr steinsteypu í fjörunni, en bakkinn þar ofan við var hins vegar svo hár að mér fannst ólíklegt að undir honum hefðu staðið mikil mannvirki. Ég litaðist um en fann engan sem virtist líklegur til að vita þetta. Ég ákvað að halda heimleiðis og gera eins og svo oft áður - skoða myndir.

( þegar ég fór svo að gera það rakst ég fljótlega á þessa mynd úr fórum Steingríms Kristinssonar sem á og rekur vefinn -sksiglo.is- . Af reynslu grunaði mig að ég kæmi ekki að tómum kofa þar. Ég horfði dálítið lengi á þennan stað ofan af grjótgarðinum og sjónminnið segir mér að enn standi þau þrjú hús sem á myndinni virðast gul að lit, ásamt því sem er lengst til vinstri. Húsin við sjóinn munu vera frá tíma Óskars og hluti af söltunarstöð hans. Þau eru öll horfin. Takk fyrir lánið, SK.)

P.S. Nú rétt áðan slapp ég út og renndi niður í Eymundsson til að ná mér í kort nr. 61. Á því kemur fram, sem ég hefði raunar getað sagt mér sjálfur, að Efri og Neðri-Skúta draga nöfn sín beint af Skútudal- eða öfugt. Þó er enn óleyst gátan um töluna, er Skútudalur dalur einnar skútu eða fleiri? Það má þó líklega útiloka hellisskúta, en ekki er loku fyrir skotið að í þessu samhengi þýði "skúta" eitthvað allt annað en seglskip. Hver veit? Með tilliti til fyrirliggjandi upplýsinga þykir mér þó réttast að treysta skiltinu á rústum Evanger-verksmiðjunnar enda mun það óhætt. Hins vegar hafði ég getið mér rétt til um bæjarstæðið að Neðri-Skútu, það er skv. kortinu einmitt þar sem ég giskaði eða rétt ofan sjávarbakkans innantil við verksmiðjulóðina. Það er svo með ólíkindum að flóðið skuli hafa sópað þessu stóra verksmiðjuhúsi á sjó fram en á Neðri-Skútu hafi fólk bjargast af því einu að baðstofuveggur lagðist inn á rúmgafla svo myndaðist holrými þar undir. Talið er að um svipað leyti og þetta flóð féll hafi einnig fallið snjóflóð á bæ í Engidal vestanvert í Strákum. Þar var fólk ekki jafn heppið, húsin féllu saman og allir sem í þeim voru fórust, alls sjö manns.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ég yfirgaf Sigló um eittleytið í glampandi sól og logni. Ók til baka um Fljót og fór fram í Flókadal, að vegarenda. Tók bryggjurúnt á Hofsósi og fór svo hring fram í Unadal. Fór fram í Deildardal, næsta dal sunnan við, að vegarenda. Ætlaði að skoða Samgöngusafnið en þar var lokað. Fór Hegranesshringinn að Eyhildarholti og síðan út á Krók.

(Þennan "snyrtilega" sveitabæ myndaði ég í Hegraneshringnum. Mér datt í hug hvort ekki væri verðugt verkefni að snúa sér að ljósmyndun alls þess drasls sem verður á vegi manns utan alfaraleiða. Þessi bær var hrein hátíð miðað við marga aðra sem ég sá. Þar sem svo margir hafa lagt fyrir sig ljósmyndun fallegra sveitabýla, gæti þá ekki verið tilvalið að skipa sér á hinn endann? )

Þegar til Sauðárkróks kom var ég orðinn slæmur af hálsbólgu og hita, sem ég hafði fundið fyrir daginn áður á norðurleiðinni. Lagði því og tengdi við rafmagn á tjaldsvæðinu og lá þar um nóttina. Druslaðist á lappir snemma í gærmorgun og ætlaði út Reykjaströnd að Grettislaug. Veðrið var þokkalegt, þurrt og strekkingsvindur, lágskýjað. Þegar ég kom út fyrir Ingveldarstaði var hlið á veginum, lokað og engin merki sjáanleg. Ég ólst upp við þau sannindi að lokað hlið þýði að ekki eigi að fara þar um, svo ég sneri við án þess að sjá Grettislaug. Þegar ég var kominn langleiðina til baka mætti ég rútu fullri af fólki og mig fór að gruna að ég hefði kannski átt að opna hliðið og aka í gegn. Ég fór Þverárfjallið og út á Skagaströnd. Leit við á tjaldsvæðinu þar en þar var enginn. Á veggspjaldi í þjónustuhúsinu mátti hins vegar lesa að sumarið ´06 væri tjaldsvæðið gjaldfrítt. Heilsan var við dauðamörk svo ég hélt áfram suðurúr með miðstöðina í botni og gasmiðstöðina í gangi líka! Gegnum Blönduós án viðkomu en við litla trjálundinn hjá Þingeyravegamótunum stoppaði ég, tók upp sjónvarpið, horfði á Formúluna og sauð mér pylsur. Einn útlendingur kom og bankaði á gluggann hjá mér, langaði að sjá startið. Eftir að formúlunni lauk ók ég suður í einum spretti, tæmdi allt matarkyns úr bílnum er heim kom en að öðru leyti er hann ófrágenginn úti í innkeyrslu. Næsta helgi verður svo tekin á Mýrunum.

( Enn viðbót, 29/8 kl. 22.05. Nú hef ég fundið út, þökk sé myndasafni Steingr. Kristinss. á Sigló, að steinveggurinn í fjöruborðinu innan íþróttahúsins muni vera hluti gamla olíuportsins sem þar var áður. )

(eftir helgarferð til Siglufjarðar ofl.)

Ég er komin heim....

..já, ég er kominn heim/ Að ferðalokum finn ég þig, osfrv. Ég finn raunar ekkert, nema þreytu og slappleika. Ég var nefnilega rétt kominn í Húnaþing á föstudagseftirmiðdegi þegar ég fór að kenna hálsbólgu og slappleika, sem ágerðist því lengra sem á ferðina leið. Ég beit á jaxlinn af víðþekktri hörku, því nú skyldu leifar Evanger ekki lengur óskoðaðar látnar. Mér tókst að standa fram til síðdegis í gær en var þá öllum lokið og steinlá á tjaldsvæðinu á Króknum í gærkvöldi. Paufaðist svo suður í kuldahrolli með morgninum. Meira síðar.

Hei!!!!!

Nýr lappi! Alveg glænýr, beint úr kassanum. Þeir brugðust vel við þarna hjá Svari, tóku þá gömlu ( síðan sl. mánudag? ) og létu okkur hafa nýja. Settu upp Windows XP pro í hana og ég var að ljúka við að setja upp netttenginguna. Mér er andskotann ekki alls varnað fyrst ég gat það. En ég er hins vegar alveg hreint eins og fáviti við þetta lyklaborð! Kann bara ekkert á þetta og slæ hverja vitleysuna af annarri. Þar er nú kannski ekki stór munur á frá degi til dags, hver vitleysan er annarri lík. Æfingin skapar meistarann og hver veit nema ég verði orðinn "háður" þessu borði þegar sú stóra kemst í lag? Kannski leyfir konan mér að kaupa lappa fyrir heimilið og losa okkur einfaldlega við hina, sem er á stærð við frystitogara. Veit einhver hvað brotajárnsverð er á ACE ´04, 80GB 2000mhz/512mhz ? Líklega er það eitthvað minna en á frystitogara.
Fór assgoti góðan bíltúr á sunnudaginn, í Stykkishólm, Grundarfjörð (og út með honum austanverðum eins og vegurinn náði, einnig að vestanverðu út fyrir Kvíabryggju), Ólafsvík, að Arnarstapa, Hellnum og að Laugabakkaskóla niður að Kolviðarnesi (minnir mig að það heiti). Tók kvöldmat hjá Hróa hetti á Akranesi og var heima uppúr tíu um kvöldið. Farkosturinn var Árórubíll, sem í daglegu tali kallast Hundaæðið (Hyundai) og gerðin er Accident (accent). Bráðsniðugur bensínspari, fór með sirka sjö og hálfan að meðaltali. Seigir strákar þarna í Suður-Kóreu. Gott í bili.

Jahjarna!

Nú er illt í efni. Heimilistölvan er biluð, svo illa að ef kveikt er á henni rýfur hún nettenginguna fyrir lappa sonarins og þeim nýja dótturinnar. Það er því slökkt á þessum eitt sinn kostagrip og þar með get ég ekki sett inn myndirnar frá Fjallabaksleið nyrðri og Landmannalaugum. Þessar línur eru skrifaðar á nýja lappann dótturinnar sem virðist þó, fimm daga gamall ekki virka eins og ætlast er til.
Það gæti því orðið einhver bið á að Þóra fái að sjá þær myndir en þær koma um leið og ég hef fengið einhvern mér klárari (og ætti ekki að vera mikil leit) til að lækna apparatið. Bilunin er annars í því fólgin að sonurinn hugðist uppfæra gripinn í Windows XP fyrir atvinnumenn en útkoman varð sú, svo notuð sé myndlíking, að tölvan stendur berfætt á brókinni og finnur ekki skóna sína. Finnur sem sagt ekki sitt eigið netkort og getur því ekki tengst netinu!
Ég hef efasemdir um tölvuþróunina.
Ég geri orð Katós hins gamla að mínum:
"Að auki legg ég til að Karþagó verði lögð í eyði"

Njaaaa.....


"Time flies", sagði Hebbi einu sinni. Það voru orð að sönnu. Sem ég sit hér við skjáinn uppgötva ég að í dag er sextándi dagur ágústmánaðar. Mánuðurinn er semsagt stærðfræðilega oltinn yfir miðju. Engillinn minn á að mæta í skólann í fyrsta sinn nk. föstudag.
Ekki svo að skilja að hún sé að hefja sína skólagöngu, heldur er hún nú að hefja nám við Menntaskólann í Kópavogi og því nýtt upphaf framundan. Hún varð sextán þann áttunda ágúst sl. ("til hamingju með það, til hamingju með það!" "Ójú, takk fyrir!" ) og fékk að fara í heimsókn til vinkvenna og skyldfólks á Ísafirði af því tilefni. Á meðan laumuðumst við foreldrar niður í SVAR í Síðumúla og fjárfestum í fartölvu. ACER, 80gb/1500mhz/512mhz með innbyggða webcam í skjáinn og DVD brennara. Með loftpúðatösku, þráðlausri geislamús og uppfærslu f. Windows XP-Pro kostuðu herlegheitin 111.000- hundraðogellefuþúsundkellingar, þeinkjúverrínæs!
Hún kom svo fljúgandi að vestan um kvöldmatarleytið. Var drifin beint í járnbrautarslys en fór síðan með farangurinn sinn inn í herbergi. Þar stóð tölvan opin á borðinu hennar og á skjánum rúllaði texti sem bróðir hennar hafði sett upp: "Velkomin heim Áróra" og broskall.
Því miður get ég ekki sett hér inn veinið sem úr herberginu barst þegar hún uppgötvaði tölvuna. Ég tók það ekki upp og efast satt að segja um að nútíma upptökutækni hefði yfirhöfuð ráðið við það. Eftir stuttan fyrirlestur frá foreldrum og bróður um tæknimál hvarf hún inn í sína MSN og SMS veröld. Þó ekki lengi því hennar beið vinna í nammisölu SAM-bíósins í Mjódd.
Þetta er unglingurinn sem alltaf vaknar brosandi á morgnana - en morguninn getur að vísu teygst alllangt fram eftir degi um helgar. Það hefur alltaf verið gaman að gefa henni eitthvað. Alltaf ánægð, alltaf kát.
Hún á allt það besta skilið.......

Þessi var fyrir framan mig á ljósum í dag. Ég var aðeins of seinn með símann á loft, en vonaðist til að ná henni á mynd þar sem hún málaði sig á fullu í baksýnisspeglinum.
Mig langaði líka að smella mynd af sendibílnum sem var merktur "Dúklagningar" á báðum hliðum. Líklega hefur sá sem hannaði merkinguna átt við "Dúklagnir". Eða ekki?
Sami bíll var merktur á báðum framhurðum "Löggildur dúklagningameistari" Ég sá manninn og hann var ekkert gildur. Hann var raunar frekar nettur í vaxtarlagi. Ég hugsa að textinn á hurðunum hafi átt að vera "löggiltur....." Eða ekki?
Við konan og Stubbustýrið fórum í bíltúr um helgina. Renndum austur þjóðveg eitt með viðkomu við helstu "attrakksjónir" en aðaláfangastaðurinn var Reynisfjara. Dýrðar veður, sól og blíða.

Stubban klifraði upp í stuðlabergið og grínaði yfir okkur foreldrana!

Konan teymdi Mola sinn um fjöruna og gætti þess að hann óhreinkaði ekki fæturnar.

Þennan konung fuglanna fann ég bergnuminn framan í fjallinu. Takið eftir hausnum þar sem dökki bletturinn er í miðri mynd, hann horfir til vinstri. (hægri frá okkur séð)
Um kvöldmatarleytið ókum við upp í Þakgil. Þangað höfðum við ekki komið áður en heyrt margar lýsingar af fegurð staðarins og raunar svæðisins alls. Þær voru ekki ýktar.

Vegurinn var grófur og grýttur en vel fær með gát. Þegar inneftir kom blasti við okkur fjöldi farartækja af öllum stærðum og gerðum. Þegar leið á kvöld birtist Landcruiser jeppi með stærðar hjólhýsi í eftirdragi. Ég orðaði það við konuna að líklega hefði ekillinn ekki fundið mikið fyrir slæmum vegi upp í gegnum sessur Landcruisersins en trúlega hefði hjólhýsið fengið illilega á baukinn, þó þess yrði ekki vart í bílnum. Konan, sem alltaf reynir að sjá hlutina í víðara samhengi, vildi hinsvegar meina að trúlega hefði ekillinn lagt af stað inn á afleggjarann að Þakgili og ekki getað snúið við vegna plássleysis, þegar ljóst var orðið að vegurinn hentaði ekki þriggja milljóna hjólhýsi. Siðar um kvöldið birtust svo útlendingar á Nissan Micra bílaleigubíl!
´
Á laugardagskvöldinu var stór hópur fólks þarna inni, snæddi grillmat og skemmti sér. Reykrörið liggur frá stórum leirofni sem inni er og hitar hellinn. Hellirinn sjálfur hefur verið stækkaður með því að skafa út móbergið með gröfu, svo úr verður hin besta samkomuaðstaða. Hreint stórkostlegt.

Á sunnudagsmorguninn stoppuðum við í bakaleiðinni niður á þjóðveginn við leikmynd Bjólfskviðu, sem var tekin á þessum slóðum. Það var gaman að rölta um svæðið og skoða hvernig hellum og skútum hafði verið breytt í vistarverur með reyr og sprekum.

Það var hins vegar ekkert sérlega skemmtilegt að sjá hvernig hafði verið gengið um aðra hluta svæðisins. Svona rusl lá á víð og dreif ofan við veginn.

Út sýnið þarna af Kerlingardalsheiðinni er stórkostlegt. Þarna sér til Hjörleifshöfða yfir Mýrdalssandinn, en Múlakvísl sést á milli.

Stubban stillti sér upp við húsdrekann sem að vanda skilaði sínu í ferðinni.
´
Í heimleiðinni litum við í Rútshelli. Hann var raunar fullur af kindaskít en við fetuðum hann engu að síður. Hann er sagður 20 metra langur og er með um 8 mtr löngum hliðarhelli sem er opinn út til vinstri á myndinni. Þetta var síðasti viðkomustaðurinn á þessu svæði, önnur stopp voru hefðbundin, Hvolsvöllur, Urriðafoss og fleiri. Deginum lauk svo með heimsókn í Töfragarðinn á Stokkseyri.

Það lá að....

Ég ætlaði að færa færsluna um "Spossa" eins og ég hafði ákveðið. Eitthvað gekk færslan erfiðlega, þar sem óhemja af alls konar munstri og pírumpári birtist í bakgrunninum og gerði textann ólæsilegan. Í tilraununum til að lagfæra týndist seinni hluti þess sem áður var komið af útgerðarsögunni. Ég geymi aldrei neitt á bakskrám, allt sem ég skrifa er einungis hér og á gömlu síðunni. Þess vegna á ég ekkert "bakcup" af útgerðarsögunni og því er hún endanlega týnd, nema ég nenni síðar meir að endurrita það sem á vantar eða sé svo heppinn að einhver hafi vistað hana hjá sér.
Alltaf heppinn.....

Leiðrétting.

Einhverntíma um daginn skrifaði ég að pistill sem ég skírði "Upphafið" og setti á sér síðu hér til vinstri undir nafninu "Saga útgerðar frá upphafi til vorra daga" væri í raun alls ekki upphafið. Og það er rétt.
Í rauninni er upphafið tíundað í pistilinum um Spossa. Því ætla ég, er vinnu lýkur í dag, að færa þessa tvo pistla saman og tengja þá. Síðan má reikna með að ég haldi áfram að telja saman þessi sögubrot því þau eru í raun allmörg.
Góðar (vinnu)stundir!

Ha, mar?

Á mbl.is mátti á dögunum lesa um fólk sem hafði "ollið" tjóni á einhverju. Þetta sama orðalag var svo notað á textavarpi RUV og í Fréttablaðinu, um svipað leyti. þó ekki í sama samhengi. Fólk er semsé hætt að "valda" skemmdum eða öðru og er farið að "olla"þeim í staðinn.
Það er góð þróun.
Um helgina lést kona í hörmulegu bílslysi rétt austan við Selfoss. Nafn hennar var birt í gær á Textavarpinu og fylgdi með að hún hefði verið ókvænt og barnlaus. Sér nokkur nokkuð athugavert við orðalagið?
Gull- Moli veiktist um helgina. Við tókum eftir því á föstudagskvöldið að eitthvað virtist vera að vinstra auganu. Hann hélt því lokuðu og það vilsaði úr. Á laugardagseftirmiðdegi virtist af honum dregið, hann lék sér ekki en vildi liggja. Væri reynt að taka hann upp urraði hann. Ef hann reyndi að ganga þá gekk hann á skjön, riðaði og skalf. Lagðist svo niður hvar sem var og lá nokkra stund. Reyndi aftur og lagðist enn.Vildi ekki éta, vildi ekki drekka.Við töluðum við tvo dýralækna sem báðir voru í helgarleyfi og þurftu að sinna grillinu, höfðu ekki tíma fyrir svona vesen. Annar ráðlagði okkur að mæla hann. Hann reyndist hitalaus eða lítill.
Á laugardagskvöldinu var svo komið að hann vildi ekki hreyfa sig neitt. Við lögðum hann upp í Árórurúm og þar lá hann sem dauður. Eina lífsmarkið var hátt urr ef einhver gekk framhjá herberginu. Konan var sannfærð um að hann væri að deyja. Trú sinni snnfæringu lagðist hún einnig inn í rúm, miður sín yfir hundinum sínum. Þegar komið var fram yfir miðnætti tókum við konan Mola í sameiningu, sprautuðum örlitlu vatni upp í hann og lögðum í búrið. Konan kvaddi hundinn sinn með tárum, sannfærð um að hann myndi ekki hafa nóttina af. Hún hafði búrið við hlið sér um nóttina.
Snemma á sunnudagsmorgni var krafsað í búrgrindina. Ég fór á fætur og leit á líkið. Það var hið sprækasta i búrinu. Ég hleypti Mola út til að létta á sér, og sá ekki annað en hann væri nokkurn veginn eins og hann ætti að sér. Þannig var hann fram eftir morgni en varð þó orkulítill og linur er leið á daginn. Enn vilsaði úr auganu og það virtist matt og líflaust.
Á mánudagsmorgni var hann orðinn sami orkuboltinn og fyrr. Hann virtist hafa náð sér af slappleikanum og kenndi sér ekki meins að sjá. Augað var svipað, samanlímt og matt, og hvítan blóðhlaupin. Hann virtist þó hafa sjón á því, miðað við hreyfingarnar.
Í gærdag var augað farið að lagast mikið. Hætt að vilsa, og komið með eðlilega áferð. Hann hélt því meira opnu og það mátti sjá lítið sár eða skrámu í því. Líklega hefur lítil trjágrein sem hann var að leika sér með á föstudagsmorgninum rekist í augað og sært það.
Konan hefur tekið gleði sína á ný.

Spossi.

Sjórinn. Bátar. Veiðar,landanir, línubalar. Þetta er eitt það fyrsta sem ég man eftir sem krakki. Afi minn vann í slippnum á Ísafirði, þar sem allt snerist um báta. Afi var auk þess skipstjóralærður og starfaði sem slíkur um tíma. Pabbi var vörubílstjóri og hluti vinnu hans fólst í löndunarvinnu og lóðakeyrslu fyrir línubátana. Ég fékk oft að sitja í, og þekkti orðið allnokkuð til báta og áhafna aðeins fimm ára gamall. Ég var á sjötta árinu þegar við fluttum inn á Seljalandsveg. Við nýja húsið var allstór lóð og undir háum grasbakka aftan við húsið kom pabbi fyrir gömlum trépalli af vörubíl, og notaði skjólborðin sem skjólveggi. Þetta varð leiksvæðið - þarna hófst ég handa við eigin bátasmíðar. Fjaran var rétt neðan við, leikirnir snérust um Harðfiskstöðina, flakið af "Mafíu" og allt annað sem að sjónum lét.
Ég var líklega á áttunda ári þegar mér hugkvæmdist, eftir að hafa fundið og grandskoðað kajakgrind úr tré undir garðvegg í grendinni, að smíða minn eigin bát. Ég vildi komast út á sjó. Raunar svo mikið að eftirtektarsöm húsmóðir í nágrenninu hafði stoppað okkur litlu systur af þar sem við héldum til sjávar berandi á milli okkar stóran þvottabala sem í voru tvær spýtur. Ég uppskar nokkurt tiltal sem sá eldri og reyndari, en árangurinn varð enginn. Tilraunirnar héldu áfram. Í stórum stafla af mótatimbri frá húsbyggingunni fann ég tvö álitleg furuborð. Með því að negla þau saman á endunum og þenja út í miðjunni með viðarbút náði ég bátslagi, að mér fannst. Svo notaði ég styttri stubba úr bunkanum til að negla botn í fleytuna. Ég man að ég hafði neglt u.þ.b. hálfan botninn þegar mér var bent á að betra væri að láta þær spýtur sem væru of langar aðeins standa útaf annars vegar, og þurfa því aðeins að saga af öðru megin.Þessi augljósu sannindi léttu mér mikið sögunina. Eina þverspýtu fyrir þóftu og langan lista með plötubútum á endunum notaði ég fyrir ár. Alþekkt frumgerð ungra manna sem kljást við skipasmíðar.
Það kom þó babb í bátinn: fleytan var alltof þung fyrir okkur litlu systur að bera til sjávar. Pabbi, sem hafði fylgst nokkuð með smíðinni og lagt til góð ráð, hljóp undir bagga og flutti skipið til sjósetningar í fjörunni. Hann harðbannaði mér þó að fara um borð, sagði að nú þyrfti báturinn að liggja við legufæri nokkra daga og þéttast. Við bundum band um stóran stein og fengum nokkra stráka sem þarna voru á árabát til að leggja út legufærin.
Morguninn eftir var skipið sokkið í legufærunum og maraði í kafi. Ég gat lítið gert hjálparlaus en nokkrum dögum síðar fékk ég pabba til að hjálpa mér að sækja fleytuna og koma henni í land. Báturinn reyndist hafa orðið fyrir árás skemmdarvarga, því flestar botnfjalir höfðu verið mölvaðar eða slegnar úr með stóru grjóti. Það var hnugginn skipasmiður, útgerðarmaður og skipstjóri sem flutti skipið sitt heim á vörubílspalli.
Það leið alllangur tími þar til ég hófst handa við lagfæringar. Pabbi hafði bent mér á að vænlegt væri að strekkja seglastriga utan á bátinn og mála svo yfir til að vatnsþétta. Hann átti segl sem duga myndi til verksins og þótti mér nú horfa vænlega. Mér var bent á að ljúka við viðgerð á botninum, síðan skyldi pabbi hjálpa mér að strekkja strigann utan á við fyrsta tækifæri. Hann var um þetta leyti langdvölum að heiman við vegavinnu inni í Ísafjarðardjúpi og því stopult heima.
Ég lauk við botninn og beið. Mér fannst heil eilífð liðin frá síðustu heimkomu pabba og var sjálfur farinn að velta striganum fyrir mér. Smám saman sannfærðist ég um að það gæti ekki verið svo erfitt að negla þennan striga utan á bátinn. Það þyrfti aðeins nóg af pappasaum og ég gæti hreinlega verið búinn þegar pabbi kæmi heim og uppskorið hrós fyrir vikið. Ég hófst handa.
Eftir að hafa rogast með strigann að bátnum tókst mér að breiða hann á botninn svo allur skrokkurinn var hulinn. Ég byrjaði að negla og miðaði vel.
Það bar ekki fyrr en löngu síðar, þegar ég hafði neglt nær allan strigann á bátinn, að það rifjaðist upp fyrir mér gleymd staðreynd. Það hafði átt að strekkja strigann. Því hafði ég algerlega gleymt í allri hamingjunni sem fylgdi verkinu. Fullnegldur hékk striginn slakur og gúlpaði allsstaðar utan á fleytunni. Það var erfitt, þegar þar að kom, að standa frammi fyrir pabba og útskýra hvers vegna ég hafði ekki getað beðið komu hans, og hvers vegna verkið hafði farið í handaskolum, allur þessi góði strigi útgataður og ónothæfur. Báturinn var lagður til hliðar og gleymskan geymir örlög hans.
Ég var orðinn níu ára þegar foreldrar mínir seldu húsið og vörubílinn og við fluttum suður. Nýr skóli, nýir félagar, allt nýtt. Nema áhugamálin, þau breyttust ekkert. Mér líkaði ekki fyrir sunnan. Raunar líkaði engu okkar þar. Atvinnumál vestra þróuðust í jákvæða átt og það var ákveðið að flytja aftur heim. Hús var keypt fyrir vestan, nýr vörubíll var keyptur, og skyldi búslóðin flytjast á honum, ásamt öðrum eins sem félagi pabba að vestan var að kaupa.
Á þessum tíma var Jói frændi fluttur suður ásamt ömmu á Stakkanesi. Sólbrekka hafði verið seld og þau bjuggu í lítilli leiguíbúð við Ránargötuna. Við heimsóttum þau alloft og í einni slíkri heimsókn rak ég augun í búðarglugga Vesturrastar, sem var sportvörubúð á horni Ránargötu og Garðastrætis. Það sem mér varð starsýnt á var lítill árabátur úr plasti, hvítur og grænn að lit. Tegundarheitið var greypt í bógana báðum megin - SPORT~YAK.- Á honum var verðmiði með tölunum 3.400/- krónur. Með bátnum mátti kaupa árar úr harðviði, þóftu, lítinn rafknúinn utanborðsmótor og öldubrjót að framan, úr þykku plasti.

Þetta var ást við fyrstu sýn. Ég gat varla sofið á nóttunni fyrir spenningi. Taldi uppúr bauknum mínum, togaði Jóa frænda eftir Ránargötunni að búðarglugganum og pabbi mátti aldrei aka framhjá án þess að stöðva svo ég gæti skoðað og sýnt honum bátinn.
Áhuginn smitaði út frá sér. Jói frændi og pabbi féllust á að leggja í púkkið, á móti aurunum úr sparibauknum. Þótt ég verði þúsund ára gleymi ég ekki tilfinningunni þegar Spossi var borinn út af lager Vesturrastar og lagður á vörubílspallinn. Með honum voru keyptar árar og öldubrjótur. Ég var bæði kóngur og keisari. Þetta var minn dagur. Ég átti bát.
Þegar heim í Sigtún 37 kom var Spossi lagður á grasblettinn framan við húsið, meðan gengið var frá búslóðinni á vörubílana. Árið var ´67 og það var komið vor. Það var hins vegar enginn sjór nærri Sigtúninu svo jómfrúrferðin varð að bíða þar til vestur kæmi. Þegar mestu annirnar við flutningana voru afstaðnar og við búin að koma okkur þokkalega fyrir gaf pabbi sér tíma til að setja Spossa á vörubílinn og aka inn í fjarðarbotn. Þar var hann tekinn af og lagður á sjóinn. Árarnar settar í ræðin og ýtt frá landi. Öldubrjóturinn hafði verið festur á, mér fannst það gera Spossa að miklu meira skipi. Það var ógleymanlegt að taka fyrstu alvöru áratökin á eigin skipi, finna hvernig það lifnaði og lagðist á skrið. Við feðgar höfðum útbúið þóftu sem passaði tíu ára manni, mér fannst hún raunar nokkuð hörð og afturendinn varð fljótt aumur en það skipti svo sem engu máli. Þetta var nýtt þrep í tilverunni, lífið yrði aldrei það sama hér eftir. Ég réri í lygnunni fyrir fjarðarbotninum lengi kvölds áður en Spossi var aftur settur á bílpallinn og ekið heimleiðis.
Nýja húsið á Ísafirði stóð alllangt frá sjó, og Spossi var geymdur upp við girðingu í bakgarðinum. Ég var því algerlega háður aðstoð pabba míns og vörubílsins ef mig langaði til að róa. Og það var hreint ótrúlegt hversu góðan tíma hann gaf sér oft til að fara með guttann og bátinn hans til sjávar. Vörubíllinn var eini bíll heimilisins, á honum var stunduð vinna og á honum voru farnar skemmtiferðir um helgar. Það var mjög algengt að foreldrar okkar færu í bíltúr til einhverra fallegra staða í nágrenninu og oftar en ekki var farið inn í botn Álftafjarðar. Þar er umhverfi afar fallegt og sjór oftast spegilsléttur. Þangað var farið með nesti, brauð, mjólk og kaffi – og Spossa. Þarna átti ég mörg áratökin, bæði einn og með litlu systur. Við fundum fljótlega út að þegar tveir voru um borð var hægara að farþeginn sæti í stafni en ræðarinn settist í skut og réri afturábak. Svo lítill var Spossi að sæti ræðari í miðju sem venja er og farþegi annaðhvort í stafni eða skut var sá bátshluti nær í kafi. Það var því einnig afar erfitt fyrir farþega að leysa ræðara af því varla mátti hreyfa sig svo ekki flyti yfir borðstokk.
Tíminn leið, og þar kom að pabba bauðst til kaups stór vinnuskúr frá byggingu sjálfvirku símstöðvarinnar. Hann gerði kaupin og að vetrarlagi flutti hann skúrinn inn á Torfnes, innan við Niðursuðuverksmiðjuna sem þar stóð. Enginn krani var til á Ísafirði til að hífa svo stóran skúr, og enginn vagn var til undir hann. Því varð að draga hann á símastaurum að næturþeli um freðnar götur inn á Torfnes, þar sem beitt var tjökkum og talíum til að koma honum á sinn stað.
Þetta var óskastaða fyrir útgerðarmanninn. Þarna stóð skúrinn í flæðarmálinu, á honum voru stórar bílskúrsdyr og nóg pláss fyrir Spossa. Ég hafði sannreynt að ég var nógu sterkur til að bera þennan 20kg. þunga bát yfir höfði mér niður í fjöruna. Þar var yfir talsvert af grjóti að fara svo ég vildi frekar bera en draga. Nú fóru í hönd dýrðartímar. Á hverjum sumardegi sem viðraði var Spossa róið um Pollinn, stundum var skipstjórinn einn, stundum með einhvern félaga með sér. Af þeim var nóg, því á þessum tíma var þetta nær einsdæmi, að 12 ára gutti ætti sjálfur og hefði full ráð yfir bát. Ég minnist þess að stundum var einnig á Pollinum strákur, lítið eitt eldri en ég á uppblásnum kajak sem eldri bróðir hans átti. Þá var nokkuð um að strákar tækju sig saman og fengju slippprammann að láni hjá Eggerti Lárussyni sem þar réði ríkjum. Slipppramminn var klettþungur bogaprammi og ekki á færi nema heils strákahóps að ráða við hann.
Svo var farið að gera tilraunir með Spossa. Mig langaði að nota vindinn, og smíðaði mastur og festingar úr ýmsu dóti sem í skúrnum var. Úr gömlum lökum var búið til stórsegl og fokka. Með tvær þríhyrnur uppi var siglt úr vör í blásandi byr. Mastrið var raunar frekar lágt og ráin fyrir stórseglið stutt, því plássið leyfði ekki mikinn búnað. Spossi þurfti þó ekki mikinn seglabúnað, enda ekki þungur. Á skut hans var auka kefi, eða ræði fyrir ár. Þar mátti festa aðra árina og nota sem stýri. Báturinn lagðist á góðan skrið og miðaði drjúgum. Ég hafði ætlað mér að sigla fyrstu ferð frá skúrnum og beint yfir Pollinn að Edinborgarbryggjunni. Fljótlega sá ég þó að ég myndi ekki ná bryggjunni vegna hliðarskriðs til stjórnborða. Ég tók því stefnuna á olíumúlann. Eftir stutta stund varð mér ljóst að það markmið var einnig óraunhæft. Viðlegukantur flutningaskipanna þótti mér slæmur kostur og að endingu var tekið land í fjörunni innan við kantinn, nærri Skipasmíðastöð Marzellíusar. Þegar ferillinn var skoðaður kom í ljós að vegna þess að Spossi var kjöllaus flatbytna hafði hann hrakið u.þ.b. hálfan annan meter út á hlið fyrir hvern einn sem miðaði áfram!
Ég tók niður segl og réri til baka, meðfram hafnarkantinum uppundir Edinborgarbryggju og svo beint yfir pollinnn að vörinni við skúrinn. Róðurinn var frekar erfiður þar sem mastrið var þétt við bakið á mér og því frekar erfið seta undir árum. En eljan og áhuginn yfirunnu alla erfiðleika. Næst prófaði ég í sunnanstæðri gjólu. Í rauninni voru aðeins tvær vindáttir á Pollinum: allar norðlægar áttir voru “innvindur” og allar suðlægar þ.a.l. “útvindur. Næst prófaði ég í útvindi. Lagði upp frá vörinni í góðum byr og með rífandi gangi renndi ég upp í fjöruna neðan við “Bæjarklósettin”. Stefnan hafði þá verið sirka 45-60° þó reynt væri með öllum ráðum að sigla beint.
Þessi staðreynd kom þó ekki í veg fyrir frekari tilraunir með seglin, þó í rauninni væri aðeins hægt að sigla undan vindi og róðurinn til baka væri oft þungur. Eftir að hafa siglt, já eða fokið, eftir því hvernig á hlutina er litið, fram og aftur um Pollinn sumarlangt var ákveðið að endurhanna seglabúnaðinn um veturinn. Sú einfalda verkfræðikunnátta sem ég réð yfir sagði mér að þar sem Spossi væri flatbytna með nær lóðréttar hliðar hlyti hliðin að geta virkað sem kjölur, væri honum hallað nógu mikið. Ég smíðaði nýtt mastur, mun hærra. Á það setti ég s.k. gaffalsegl, þ.e. ferstrent stórsegl á efri og neðri rá. Í mastur notaði ég ferstrendan trélista af lager pabba og kústsköft í rár. Rárnar voru svo festar við mastrið með krókum og lykkjum. Fokkan hélt sér óbreytt. Með þennan búnað lagði ég úr vör að vori.
Sá fransmaður sem hannaði Spossa hafði svo sannarlega unnið sitt verk. Hefði báturinn verið valtur eða óstöðugur væri ég líklega ekki til frásagnar. Spossi var nefnilega þannig byggður að hann seig ekki í sjó á hléborða þó byrlega blési í segl. Hann lyfti síðunni kulborðsmegin svo vatnaði undir botn. Hann var eins og áður sagði flatbytna, þó með því fráviki að hann var meira í ætt við tvíbytnur. Síðurnar voru ávalir stokkar en botninn, sem setið var eða staðið í, var langrifflaður og nokkru hærri en neðsti hluti síðanna. Þegar Spossi var lagður tómur á sjó flaut hann á síðunum en botninn lá við yfirborð og legði maður höfuð að vatnsfletinum mátti horfa langsum undir hann eftir rifflunum. Þetta byggingarlag gaf gríðarlegan stöðugleika og bjargaði eflaust lífi útgerðarmannsins við seglatilraunirnar.
Spossi gekk svosem ekkert betur með þetta nýja segl. Og vegna ofanritaðs seig síðan ekki í sjó og virkaði ekki sem kjölur. Verkfræðin mín hafði þarna brugðist mér. Búnaðurinn hélt sér þó um sumarið en að hausti ákvað ég að gera á honum breytingar, ekki til bóta heldur einungis til að prófa. Ég tók rárnar af en lét mastrið halda sér. Smíðaði eina þverrá og festi hana um miðju ofarlega á mastrið þannig að endar stóðu jafnlangt út fyrir á bæði borð. Á þessa rá festi ég stórt lak sem ég batt svo bönd í neðri hornin á. Mig langaði að sigla með “víkingasegli”
Það kom strax í ljós að það vantaði rá neðst á seglið, því það vildi belgjast upp og togast saman að neðan, því mikill breiddarmunur var á Spossa og þverránni sem bar seglið. Því var bætt úr með einu kústskaftinu enn.
Hér má skjóta inní að pabba, sem eflaust hafði lúmskt gaman að tilraununum, var ekki farið að lítast á blikuna þegar flestir eða allir hans kústar voru aðeins hausinn, sköftin höfðu öll verið vígð til æðra hlutverks!
Víkingaseglið bar sig betur á tveimur rám. Sá annmarki var þó á að með þessum búnaði var ekki hægt að beita í vind, aðeins var hægt að sigla beint undan. Seglflöturinn var svo stór að stöðugleika Spossa, sem þó, eins og áður segir var gríðarlegur, var ofboðið með því að snúa seglinu nokkuð um þvert. Sumrinu lauk því með þessum síðustu seglaæfingum og þegar skóli hófst að hausti tóku önnur áhugamál yfirhöndina.
Það voraði að nýju og við krakkarnir fórum að huga að sumarvinnu. Okkar aldurshópi stóð helst til boða vinna við skógrækt á vegum bæjarins. Sú vinna stóð aðeins út júlí, en eftir að henni lauk bauðst mér ásamt tveimur félögum mínum og nágrönnum hreinsunarvinna við nágrenni flugvallarins á Skipeyri. Frændi eins okkar, Guðbjörn Charlesson, var þar starfsmaður Flugmálastjórnar og hafði umsjón með verkinu. Daglega vorum við sóttir út í bæ og vinnan fólst í að ganga jaðra vallarins, fjöruna neðan hans og talsvert stórt graslendi fjallmegin. Á þessu svæði var allt lauslegt rusl tínt í hrúgur og síðan brennt eða hirt á kerru. Þegar leið að hausti höfðum við yfirfarið allt svæðið utan þess að s.k. Hópar, allnokkur grunn lón milli vallar og graslendisins, voru óhreinsaðir. Til að hreinsa Hópana þurfti bát og ég bauð fram Spossa minn. Báturinn var fluttur frá skúrnum inn á völl á kerru. Á kvöldin var hann geymdur þar innfrá, en ekið í bæinn fyrir helgar.
Það var svo er hreinsun Hópanna var rétt að ljúka og við vorum úti á Spossa, að ég tók eftir óeðlilegum hreyfingum hans. Hann virkaði óeðlilega þungur og hægur og væri honum hallað fóru afturhornin nær á kaf. Við rérum til lands og drógum Spossa uppí fjöru. Hann var blýþungur og þegar við veltum honum á hvolf kom í ljós stór sprunga í botninum undir annarri síðunni. Þar hafði vatn farið inn á milli byrða, því allur skrokkur Spossa var tvöfaldur með loftrými á milli. Þetta loftrými var nú nær fullt af vatni!
Spossi var fluttur í bæinn. Pabbi var þungur á brún, því bæði hafði hann verið á móti því að ég lánaði Spossa inn á flugvöll og efni bátsins var mjúkt plast, hálfgert brúsaplast, og því ljóst að afar erfitt yrði að gera við hann. Það var þó reynt en dugði ekki. Það virtist vera sama hvaða efni voru reynd, ekkert virtist ganga. Það fannst ekki efni sem hafði sömu sveigju og plastið í skrokknum. Við þessar viðgerðartilraunir hafði Spossi verið fluttur úr skúrnum og heim í garð. Þar var hann nú reistur upp við girðinguna eins og forðum. Við leituðum lausna til viðgerðar sem dygði.
Vorið eftir var verið að mála glugga á húsinu. Ég var að hjálpa til við flutning á stiganum en svo illa vildi til að ég missti hann á hliðina, endinn lenti á Spossa og gerði gat á hina hliðina!
Við þetta síðasta tjón var Spossi afskrifaður. Mér þótti sárara en tárum tæki að þurfa að viðurkenna uppgjöf, en nokkuð bætti úr skák að önnur áhugamál voru vaxandi, ég var kominn með skellinöðru í skúrinn. Spossi stóð nokkur ár uppi við girðinguna og beið örlaga sinna. Þau birtust svo í þeirri mynd að pabbi gaf hann Oddi bæjarverkstjóra. Ég sá Spossa nokkrum sinnum inni í garði hjá Oddi, þar lék hann hlutverk sundlaugar fyrir börn, því innra byrði hans var heilt og hélt vatni. Mörgum árum síðar sá ég hann tilsýndar um borð í trillu sem Oddur átti með öðrum, þá hafði ytra byrði botnsins verið þakið með trefjaplasti og hann því sjófær að nýju en allmiklu þyngri. Hann gegndi hlutverki landbáts við sumarbústað sem fjölskylda Odds átti á Hesteyri í Jökulfjörðum.
Síðar fékk Oddur nýjan og stærri landbát og Spossi hvarf. Ég vissi ekki hvað varð um hann og fylgdist svo sem ekki með því. Önnur áhugamál höfðu yfirhöndina, og ég átti auk þess sjálfur litla trillu.
Það var samt dálítið viðkvæmt augnablik þegar ég sá Spossa á dögunum þar sem hann reis upp á endann í garðinum hjá Oddi við Seljalandsveginn. Ég var á húsbílnum, á leiðinni út úr bænum, suður. Ég stöðvaði bílinn við girðinguna og fór út. Hann sneri til mín trefjaplasthúðuðum botninum eins og síðustu kveðju, nú væri hringnum lokað og tími til kominn að verða fullorðinn. Ég dvaldi góða stund við girðinguna og rifjaði upp. Tók síðan upp myndavélina og smellti mynd af þessum gamla leikfélaga og uppalanda. Það fullkomnaði augnablikið þegar Magnús prestur gekk hjá og heilsaði mér með handabandi. Ég klifraði upp í húsbílinn til Stubbu og Mola og setti á fulla ferð suður til Kópavogs.

Endir.

Gull- Moli!

Ég finn mig knúinn til að montast af hundinum mínum (sem glöggir lesendur muna eflaust að ég gaf þó konunni í afmælisgjöf)
Moli hefur nú sótt námskeið í Galleríi Voff í Mosfellsdal um tíu vikna skeið. Hefur aðeins einu sinni misst úr tíma vegna Danmerkurferðarinnar, þegar enginn treysti sér til að koma í stað okkar og fara með honum í skólann.
Hann hefur tekið miklum og jöfnum framförum og smám saman breyst úr hvolpvitleysingi í duglegan og hlýðinn smáhund. Þessi árangur er ekki síst konunni að þakka, en hún er óþreytandi við að kenna honum, viðra hann og sinna á allan hátt.
Undanfarna daga höfum við dvalið á Ísafirði. Við hnikuðum fríinu til með tilliti til skólatímans, fórum af stað vestur eftir tíma á miðvikudagskvöldi og komum til baka í gærkvöldi. Konan hafði að vísu flogið suður vegna vinnu á mánudagskvöldi en við Stubban ókum húsbílnum heimleiðis í gær. Moli var með okkur í för, og fann sér nýjan stað í bílnum til að liggja á. Honum er bölvanlega við hávaðann í drekanum og tók nú upp á því að leggjast þétt upp við "kúplingsfótinn" á mér, og hreyfa sig ekki þaðan nema bíllinn væri stöðvaður. Þetta bagaði mig nokkuð á keyrslunni en vandist þó.
Vegna veðurs var áð við Grettislaug á Reykhólum og dvalist þar í hálfan annan tíma. Moli beið í bílnum á meðan og notaði tímann til að leggja sig í kyrrðinni. Um leið og ekið var af stað aftur var hann óðara kominn á sinn stað við kúplingsfótinn og lá þar sem fastast. Vegna þessarar tafar vorum við orðin fullsein suður, en svo hagaði til að í gærkvöldi var síðasti tíminn í skólanum, lokapróf Mola og vitnisburður ásamt medalíu í húfi. Konan kom því á móti okkur Stubbu og við Þingvallavegamótin tók hún við Mola en við héldum áfram heim.
Dauðþreyttur, illa sofinn, óhreinn og rytjulegur mætti Moli í lokaprófið, ásamt þeim fríða hundaflokki sem hefur fyllt bekkinn hans í sumar. Skemmst er frá að segja að undir handleiðslu eiganda síns og húsmóður leysti Moli allar þær þrautir sem fyrir hann voru lagðar með slíkum glæsibrag að með eindæmum þótti. Að lokum, þegar stig voru talin og útkoman var ljós, stóð hann á toppnum. Verðlaunin voru gullmedalía og árangursvottorð, ásamt vænum bita af harðfiski. Síðan gott bað og burstun er heim var komið.

Auðvitað er þessi árangur ekki hvað síst konunni að þakka. Það eina sem ég get þakkað sjálfum mér er að hafa ekið með henni upp í Mosfellsdal á hverju miðvikudagskvöldi undanfarnar tíu vikur, og veitt henni móralskan stuðning. Ég hef jú einnig farið margan göngutúrinn með Mola og eitthvað hjálpað til með uppeldið.
En árangurinn er fyrst og fremst þeirra tveggja, og svo rífandi stolt sem konan var af Mola við heimkomuna í gærkvöldi held ég næstum að Moli hafi verið jafn stoltur af henni. Eða kannski var það harðfiskpokinn.......

(skrifað eftir vikuferð til Ísafjarðar)


Kominn heim!

Hugsið ykkur, hvað haldiði að ég hafi rekið augun í fyrir vestan? Nei, þið vitið það ekki, ha? Haldiði að ég hafi ekki séð Spossa inni í garði! Og ég sem hélt að Spossi væri fyrir löngu kominn á haugana. Nei, ekki aldeilis. Ég stóð við girðinguna, horfði á Spossa og nostalgían heltók mig. Ég varð aftur tíu ára, og ég varð altekinn sama spenningnum og forðum þegar ég sá Spossa í búðarglugga hjá Vesturröst. Það er væntanleg langloka um Spossa, ef ekki fyrir helgi þá um hana.......

Norðurfari.

Mér dettur svo sem ekkert í hug framar öðru, er frekar andlaus þessa dagana. Geri mér far um að hugsa helst ekki neitt um neitt, einhvern tíma verður maður jú að senda hugann í sumarfrí.
Þess vegna ætla ég að skrifa um Norðurfara. Þannig var að þegar ég var lítill gutti að alast upp á Ísafirði, bjó fjölskyldan í ágætu tvílyftu timburhúsi við Hrannargötu, ofarlega á eyrinni. Um 1960 byggði karl faðir minn nýtt hús inn með Seljalandsveginum, þá talsvert innan þéttbýlisins. Þar hafði, þar sem kallað var Stakkanes, verið skipulagt hverfi ein-og tvíbýlishúsa, því eyrin var þröngt byggð og búið í hverjum kofa. Seljalandsvegurinn var efsta gata þessa nýja hverfis og í leiðinni þjóðvegurinn milli byggðakjarna allt til Bolungavíkur. Í þetta hús fluttum við ´61.
Nokkru innar við Seljalandsveginn bjuggu afi og amma í litlu húsi neðan vegar. Hjá þeim bjó Jói frændi, föðurbróðir minn. Hús afa og ömmu hafði götunúmer eins og önnur, en hét auk þess Sólbrekka og var í raun lítil bújörð. Lóðin, eða túnið, náði frá vegi og niður að sjávarbakkanum innan Stakkanessins og á henni neðanverðri stóðu fjárhús, hlaða og hænsnakofi. Ofan vegar var svo allstór timburskúr sem notaður var sem geymsla. Á sjávarkambinum neðan túnsins var allnokkur uppfylling og á henni stóð Harðfiskstöðin, þá nær aflögð harðfisk-og skreiðarverkun í eigu Ísfirðings h.f. Ísfirðingur h.f. var í andarslitrunum um þetta leyti og tveir síðutogarar fyrirtækisins, Ísborg og Sólborg höfðu um hríð legið við akkeri innarlega á Pollinum. Þórður Júlíusson á Ísafirði hafði keypt eða leigt aðstöðu Harðfiskstöðvarinnar og hafði þar yfirráð. Þórður hafði í mörgu að snúast, rak vörubíl, verkaði fisk og rækju og stundaði útgerð. Þórður var fæddur í Fljótavík á Hornströndum og upphaf útgerðar hans mátti rekja til strands Gunnvarar SI frá Siglufirði þar í víkinni. Bræðurnir Þórður og Jóhann keyptu flak bátsins á strandstað. Upp af þeim kaupum spratt útgerðarfyrirtækið Gunnvör sem í dag er langstærsta útgerðarfyrirtæki Vestfjarða sem samsteypan Hraðfrystihúsið-Gunnvör hf.
Þessi bæjarhluti var auðvitað hreint gósenland fyrir pjakkinn sem fann endalausar uppsprettur leikja í umhverfinu allt frá hlíðinni ofan byggðarinnar og niður í fjöruna við Harðfiskstöðina. Á túni innan við Hávarðarhús, milli heimilis okkar og Sólbrekku voru nokkrir bátar, bæði árabátar og litlir vélbátar. Þetta voru bátar sem Hávarður Hálfdánarson hafði til viðgerðar, en hans aðalstarf var við skipasmíðar og viðgerðir í slippnum á Torfnesinu. Að auki tók hann heim báta vina og kunningja til lagfæringa.
Þær voru margar sjóferðirnar sem ég, pjakkurinn, fór á þessum fleytum. Það var farið í fiskiróðra og aflað gríðarlega. Það var farið til síldveiða og landað úr lunningafullu skipi. Stundum var siglt til útlanda, sem hétu þá bara útlönd en engu sérstöku nafni. Í mínum huga voru bara til ein "útlönd" Í fjörunni innan við Harðfiskstöðina lá bátsflak, líklega af 5-6 tonna dekkbáti. Flakið lá á hliðinni, stýrishús og vélarkappa vantaði sem og vélina. Á bóginn annars vegar var málað nafn. Mér þótti skrýtið að nafnið skyldi aðeins vera öðru megin. Mér þóttu stafirnir líka skrýtnir, stórir og ólögulegir. Nafnið sjálft vakti mér furðu. Mér fannst helst að málarinn hlyti að hafa ruglast eitthvað í ríminu. Á bógnum stóð nefnilega "MAFÍA" . Hvers vegna málarinn hafði sett "F" í stað "R" var mér óreyndum og ólesnum hrein ráðgáta.
Á þessum árum voru breskir togarar tíðir gestir í Ísafjarðarhöfn. Þeir komu til viðgerðar, áhafnarskipta, tóku vistir eða biðu af sér veður. Ég þekkti allvel til margra þessra skipa, sérstaklega þeirra sem eitthvað skáru sig úr. Ég var enda alltíður gestur við höfnina þar sem pabbi var vörubifreiðarstjóri og sinnti oft verkefnum tengdum skipum og bátum. Guttinn fékk þá að sitja í svo tímum skipti.
Eitt þeirra skipa sem ég tók eftir var Northern Spray. Hann var sérstakur að því leyti að hann var einn s.k. "sáputogara", þ.e. þýsksmíðaður fyrir stríð en hafði komist í breskar hendur að því loknu í vöruskiptum við fyrirtækið Unilever, sem hafði mikil viðskipti við Þýskaland í uppbyggingu eftir stríð. Unilever, sem m.a. var þekkt fyrir framleiðslu sápu og hreinsiefna hafði tekið nokkra slíka togara í vöruskiptum og selt þá síðan heima fyrir. Séreinkennin fólust m.a. í brúnni, sem var tveggja hæða. Auk þessarar sérstöku brúar var Northern Spray svartur með gráa yfirbyggingu en ekki ljós-eða dökkbrúna eins og algengast var.
Það var svo í lok október ´63 að fréttir bárust af því að Northern Spray væri strandaður undir Grænuhlíð. Þetta þóttu mér slæmar fréttir því allir þeir togarar sem eitthvað skáru sig úr urðu sjálfkrafa "uppáhalds". Það var reynt að ná togaranum á flot en hann reyndist ramba á stóru bjargi sem fljótlega gekk upp í gegnum botn hans og var þar með útséð um björgun. Það sem fémætt þótti var rifið úr honum og brimaldan sá um að fjarlægja flakið á stuttum tíma.
Á þessum árum var ferðamennska innanlands nær eingöngu bundin við ferðir útfrá Reykjavíkursvæðinu til nærliggjandi sveita og með hópferðabílstjórum eins og Guðmundi Jónassyni og Úlfari Jacobsen inn á hálendið. Fáir lögðu í ferðalög um vegleysur Vestfjarða og ferðaþjónusta þar vestra var nær óþekkt fyrirbæri. Ferðir til Hornstranda og í Jökulfirði voru bundnar við þá sem þangað áttu rætur að rekja eða hagsmuni að gæta. Jón Helgason á Ísafirði, sem lengi bjó á Hesteyri og gerði þaðan út átti þar sumarhús. Hann átti einnig bátinn Pál Níelsson, u.þ.b. fimm tonna trillu sem var yfirbyggð sem farþegabátur. Það má kannski með sanni segja að Jón Helgason sé frumkvöðull þess að flytja ferðamenn norður um Hornstrandir og Jökulfirði, þó þær ferðir hafi verið óskipulagðar og að mestu farnar eftir þörfum og eftirspurn. Það voru aðallega vísindamenn og hópar frá Ferðafélagi Íslands sem ferðuðust norður, auk jarðaeigenda og annarra sem þar áttu eignir. Fyrir öðrum var þarna einungis um yfirgefnar nástrandir að ræða, þar sem fátt markvert væri að finna auk þess sem þar ríktu fannfergi, þoka og stöðug illviðri. Og víst var það að ferðir norður til Hornstranda vildu stundum verða hið mesta volk, á hægfara smátrillum þunghlöðnum fólki og farangri.
Þeir Kristbjörn Eydal ( faðir Friðþórs blaðafulltrúa varnarliðsins) og Beni, Benedikt Benediktsson frá Látrum í Aðalvík höfðu báðir starfað við byggingu radarstöðvarinnar á Straumnesfjalli. Á þeim tíma var öll búseta á því svæði aflögð og þeir Kristbjörn og Beni báðir búsettir á Ísafirði. Beni bjó í fjórbýli við Skólagötu en Kristbjörn byggði ásamt tengdafólki sínu tvíbýlishús við Engjaveg. Einnig starfaði karl faðir minn á Straumnesfjalli og var m.a. góður kunningi þeirra Bena og Kristbjarnar. Á Ísafirði starfaði faðir minn við vörubílaakstur, það gerði Kristbjörn einnig ásamt því að stunda útgerð og sjómennsku. Beni vann við smíðar, m.a. bátasmíðar og þótti laghentur svo af bar.
Þeir Beni og Kristbjörn áttu saman lítið trilluhorn sem Beni mun hafa smíðað. Einhverra hluta vegna atvikaðist það svo að faðir minn tók trilluna í fóstur um tíma. Þann tíma var hún geymd í fjörunni neðan við Sólbrekku, innan við Harðfiskstöðina við hlið bátsflaksins sem bar nafnið skrýtna, MAFÍA. Raunar hafði þessi litla trilla líka nafn. Það var ekki málað á hana, pabbi vissi það og sagði mér. Eigendurnir höfðu, væntanlega undir amerískum áhrifum, gefið henni nafn sem í barnseyrunum hljómaði sem "MARÍ"
Þetta bætti ekki úr skák. Nú hafði ég tvö bátsnöfn sem ég taldi eðlilega að bæði ættu að vera "María" Í hinu fyrra var rangur stafur í miðju nafni, í hið síðara vantaði síðasta stafinn. Það var raunar ekki fyrr en allmörgum árum síðar að það ljós rann upp fyrir mér að auðvitað hafi trilluhornið heitið MARY.
Eins og áður sagði var ferðamennska, í þeirri mynd sem nú er , nær óþekkt á þessum tíma. Þeir sem þurftu norður á Hornstrandir eða í Jökulfirði til að sinna eignum en áttu ekki brúklega báta sjálfir fengu í sumum tilfellum far með handfærabátum, með Jóni Helgasyni eða gripu þær ferðir sem Djúpbáturinn Fagranes fór á þessar slóðir. Djúpbáturinn fór vanalega tvær ferðir yfir sumarið, bæði með ferðamenn og efni til lagfæringar húsa, þar sem um slíkt var að ræða. Eins flutti Fagranesið til Ísafjarðar efni úr þeim allmörgu húsum sem voru rifin nyrðra, og það má benda á þónokkur hús vestra sem ýmist voru flutt í hlutum að norðan og reist að nýju í þéttbýlisstöðum við Djúp eða þá hús sem voru byggð að hluta úr efni þannig fengnu. Eitthvað var um að menn nýttu efni úr timburhúsum nyrðra til uppstillingar steypumóta fyrir nýbyggingar og a.m.k. einn sumarbústaður í “skóginum” inn af Skutulsfirði var reistur úr efni úr efri bænum að Dynjanda í Jökulfjörðum.
Mér er ekki kunnugt um að Benedikt Benediktsson hafi átt húseign fyrir norðan, eftir að byggð lagðist þar af. Kristbjörn Eydal byggði sér og sínum hins vegar sumarbústað í Grunnavík í sunnanverðum Jökulfjörðum, en kona hans, Steinunn Guðmundsdóttir var frá Oddsflöt í Grunnavík.
Kristbjörn Eydal fékkst eins og áður var fram komið, við útgerð samhliða vörubílaakstri. Hann átti hlut í vélbátnum Þristi, sem keyptur hafði verið frá Vestmannaeyjum til Ísafjarðar. Þristur stundaði rækjuveiðar við Djúp á vetrum en handfæri á sumrin. Efnisflutningar til Grunnavíkur voru því auðleyst mál fyrir Kristbjörn. Það var hins vegar verra að grípa bátinn úr drift í hvert sinn sem einhver þurfti eða vildi komast til og frá Grunnavík. Mary var of lítil til þeirra flutninga svo Kristbjörn þurfti að finna bát sem sinnt gæti þessum Grunnavíkurferðum eingöngu, en væri samt nógu meðfærilegur og léttur til að geta legið við akkeri á Grunnavíkinni þó eitthvað væri að veðri.
Lausnin fannst fljótlega. Björgunarbáturinn af Northern Spray hafði verið hirtur af flakinu og lá á Ísafirði. Þetta var allstór bátur, úr furu og eik, súðbyrtur eins og gerðist með slíka báta og borðin þunn og mjó. Skrokkurinn svigabentur og með flothylkjum innan á síðum og undir þóftum. Þennan bát fékk Kristbjörn, setti vél í hann og byggði yfir hana eitthvert ljótasta stýrishús sem sést hafði vestra. Lítinn, einfaldan krossviðarkassa með einn glugga á hvorri hlið og einn fram. Framan á stýrishúsið var málað nafnið “NORÐURFARI”
Þessi grátlega ljóta fleyta flutti fólk og farangur um árabil til og frá Jökulfjörðum, oft í misjöfnum veðrum en hlekktist aldrei á. Snyrtileg umhirða bætti að nokkru útlit yfirbyggingarinnar, Norðurfari var alla tíð hvítmálaður með grænan borðstokk og stýrishúsið hvít-og grænmálað. Lengi vel var yfir honum endilöngum, frá stafni aftur að húsi, létt trégrind með áfestum segldúk. Þar höfðu ferðalangar skjól á tveggja tíma siglingu og farangurinn var varinn skvettum Djúpöldunnar.
Á vetrum var Norðurfari naustaður í fjöru á Ísafirði. Tímarnir breytast og eftir margra ára þjónustu var svo komið að hann þótti of ganglítill og þægindalaus, enda fleygði smíði smábáta úr trefjaplasti fram og allmargir áttu orðið báta sem voru bæði hraðskreiðari og fóru betur með fólk og farangur. Þar kom að lokum að eitt vorið var Norðurfari ekki sjósettur. Hann hímdi allnokkra hríð uppi á kambi og grotnaði niður. Hann mun svo hafa endað ævina á áramótabrennu.
Þar með lýkur þessum pistli, sem hófst og endaði með "Norðurfara", þó víðar hafi verið komið við á leiðinni. Mér datt bara ekkert annað í hug......
....punktur,búið.......
(við yfirlestur sé ég að á einum stað hef ég gleymt að tengja smáatriði. Tvíbýlishúsið sem Kristbjörn Eydal byggði við Engjaveg 17 á Ísafirði var í eigu hans allt fram til ´84. Þá eignaðist það vinur minn Jón Friðrik Jóhannsson, Grunnvíkingur alinn upp að Sútarabúðum, nú sumarferðaþjónustubóndi á því býli. Húsið eignuðumst við fjölskyldan svo að hluta sumarið ´91 og að öllu leyti rúmu ári síðar. Þetta hús áttum við allt þar til við fluttum burt frá Ísafirði haustið ´99. Sú sem á það núna, Sigríður Jóhannsdóttir, þarf aðeins að líta yfir aðra öxlina til að rekja móðurætt sína beint að Efri- Sútarabúðum í Grunnavík. Tilviljun?)

Hvað ungur nemur...

Það er margt merkilegt í henni veröld. Nú er hann Moli minn búinn að fara alls átta sinnum í hundaskólann, þar sem hann lærir hundasiði undir stjórn konunnar. Í þessum átta tímum hefur hann lært eitt og annað gagnlegt, m.a. að umgangast aðra hunda. Í hvert skipti sem hann gerir eitthvað rétt, eða stendur sig að öðru leyti vel eru verðlaunin nammi. Svo nú er Moli orðinn útlærður í að sitja á rassgatinu og éta nammi. Fyrir það fær hann hrós.
Meinið er að þegar ég geri það sama fæ ég skammir! Eins og mér finnst nammi gott. Ég verð jafnvel að laumast til að fá mér ís. Annars fæ ég skammir. Samt geri ég alltaf allt rétt - eða því sem næst.
Undanfarið hef ég tekið eftir einu: Þegar ég fer inn í sjoppur eða matvöruverslanir hanga nær allsstaðar uppi tilkynningar um týnda ketti. Það virðist vera óvanalega mikið um slíkt þessa dagana. Ég var að velta fyrir mér hvort þetta tengdist kannski auknum fjölda erlendra ferðamanna að sumrinu og síauknum fjölda austurlenskra veitingastaða á höfuðborgarsvæðinu, samfara hækkandi hráefnisverði. Þetta eru að sjálfsögðu aðeins getgátur mínar og þurfa ekki endilega að styðjast við nein rök. En samt......
Menn hafa verið staðnir að því að nota svalir íbúða sinna til hænsnaeldis og stofurnar til slátrunar. Hvað veit maður?
Við höfum þá reglu að sleppa hundinum aldrei út nema í taumi og undir eftirliti. Hundur sem lifir við þvílíkt atlæti sem hann yrði einhverjum eflaust gómsætur biti........
...datt þetta bara í hug......

Hálftress.

Þeir eru skrýtnir, baunarnir. Ennþá eru þeir að dragnast með þessar gömlu tölur sínar í talmálinu, halvtreds, tres, halvfjerds, firs og að síðustu halvfems. Þetta barst í tal okkar kunningjafólksins á leið heim frá ísbúðinni góðu. Mér fannst líka dálítið merkilegt, þetta sem gamli dönskukennarinn minn upplýsti okkur krakkana um á sínum tíma þegar hann var að troða þessum dönsku tölum í hausinn á okkur, nefnilega það hvernig þessar tölur, eða öllu heldur þessi orð hefðu orðið til. Dönsk vinkona okkar sem þarna var með okkur sagðist ekki kunna skil á því hvernig orðin hefðu myndast, svo mér datt í hug hvort Danir sjálfir hefðu kannski almennt gleymt uppruna þeirra.
Megininntak þess sem gamli kennarinn minn sagði okkur var að þessi talnaorð væru í raun hluti af lengra orðasambandi, sem síðan hefði verið stytt til hægðarauka. Þannig væri full meining á bak við orðið "halvtreds" sem þýðir jú fimmtíu, "half tredje sinds tyve" eða "hálfur þriðji sinnum tuttugu". Tveir og hálfur sinnum tuttugu er jú fimmtíu. Að sama skapi væri talan sextíu táknuð með orðinu "tres" eða "tre sinds tyve". Halvfjerds er hálfur fjórði sinnum tuttugu = sjötíu, o.s. frv. o.s.frv...
Ég hef lengi verið allnokkuð upp með mér af þessari þekkingu. Sér í lagi fannst mér merkilegt að Daninn skyldi ekki kunna skil á myndun orðanna. Það var svo í kvöld að heimurinn hrundi! Ég var að taka til í veskinu mínu og vissi að ég átti þar danskan fimmtíukall. Konan hafði haft peningaráðin úti í Danmörku og ég hafði því ekki séð seðla að neinu ráði en lumaði þó á þessum eina. Þegar ég dró upp seðilinn blasti við mér hrun þessa vígis sérþekkingarinnar: " FEMTI KRONER"

Ritskoðun tengd heilsufarsátaki.

Ég tók aftur út færsluna af okkur feðginum með ísana dönsku. Ástæðan er einföld: Ég fylltist svo mikilli löngun í ís þegar ég sá myndina aftur að ég bara bókstaflega varð að fara og gera kaupsamning við ísbúðina í Álfheimum um eitt stykki stóran með lúxusdýfu. Sem var ákaflega slæmt því ég hafði verið búinn að borða þann daginn!
Þegar konan var að bera á mig metalinn sem hún keypti við sólbruna í einhverju dönsku apóteki (og líktist helst uppleystum kúaskít) hafði hún orð á því að ég væri orðinn helst til feitur. Ég reyndi að malda í móinn og benti konunni á að ég væru nú aðeins afar sterklegur og þrekinn. Hún potaði í staðina þar sem ég geymi styrkinn og nefndi allt öðru nafni sem ég hef ekki eftir hér. En þar sem ég vil allt gera til að þóknast konunni lofaði ég því hátíðlega að um leið og ég kæmi heim myndi ég fara í stífa megrun. Það eina sem ég myndi borða væri ís.
Ég hef þegar brotið loforðið og étið allnokkrar appelsínur og kynstrin öll af tómötum. Drukkið mikið kaffi og haft tekex með. En ísinn er þó forréttur, aðalréttur og eftirréttur, hvað sem öllu líður.
Svo sá ég í fréttatímanum viðtal við mann sem er að ganga hringinn í kringum Ísland, þ.e. meðfram ströndinni. Hann var að streða upp vestfirskar heiðar og sagðist hafa verið veðurtepptur í vor við Húsavík vegna snjóa. Hann er því búinn að vera alllengi á labbi og á drjúgt eftir enn.
Samt er hann spikfeitur, eða það sýndist mér allavega.
Þegar hann kemur suður er ég að spá í að bjóð´ onum uppá ís..........

Ég sit hér...

...við tölvuna, koluð brunarúst! Konan notar tækifærið og ber eitthvert gel á bakið á mér, sem á að bjarga því sem bjargað verður af skinninu. Hér heima á Íslandi er aldrei sól í þeim mæli sem ég fékk að kynnast. Ég kann því ekki að vera í sól. Ónýtur Ísfirðingur!

Þegar svona var komið var fátt annað að gera en að rölta á bryggjurnar og skoða skútur og trillur danskra. Þessi var í Hornbæk. Þegar myndin var tekin sýndi hitamælirinn 29 gráður.

Ég viðurkenni...

...að ég sagði kannski ekki alveg satt þegar ég kallaði "Sögu útgerðar frá upphafi til vorra daga" (sem má finna slóð að hér til vinstri) -upphafið. Eins og hún er sögð er hún auðvitað alls ekki upphafið. Upphafið má að mínu mati rekja til þess að ég er fæddur á sjómannadegi ´57 og hef líklega fengið saltupplausn í æð í tilefni dagsins.
Ég bið afsökunnar á blekkingunni og lofa úrbótum. Það sem raunar vakti mig til vitundar um þennan galla var að einhver hefur villst inn á síðuna/söguna og skrifað þar komment sem gladdi mig. Það liggur því fyrir að skrifa söguna frá upphafi eins og hún raunverulega er, frá fyrsta skipinu sem aðeins var stór pappakassi og til þess er nú stendur á búkkum í bílskúrnum og er smám saman að taka á sig skipslag.
Leó rak tærnar í Torfa Halldórsson, sem í upphafi átti að heita Halldór Torfason. Þetta kann að virðast undarlegt en er það í raun ekki. Þannig mun hafa verið að Halldóra Gunnhildur Halldórsdóttir frá Níp á Skarðsströnd var heitbundin Torfa Einarssyni frá Sandnesi við Steingrímsfjörð, duglegum myndarmanni. Torfi fórst í hákarlalegu áður en til giftingar kæmi.
Halldóra Gunnhildur kynntist síðar manni er Halldór hét og var Hávarðsson, og giftist honum. Fyrsta barn þeirra hjóna var drengur sem skírður var Torfi og telur hann sjálfur að með því hafi móðir sín að einhverju leyti viljað bæta sér upp missi unnusta síns. Það kemur einnig fram er Torfi greinir frá samtali við móður sína, að hún hafi tjáð honum að hann hafi átt "aldrei að heita Torfi og vera Halldórsson, heldur heita Halldór og vera Torfason" ( "Klárir í bátana", bls. 9)
Leó til frekari upplýsingar mun nefndur Halldór Hávarðsson síðar á ævinni hafa flutst til Siglufjarðar þar sem hann m.a. stofnaði Karlakórinn Vísi.
Þannig var það nú í pottinn búið......
Ég flýg til Danaveldis árla í fyrramálið og kem ekki aftur fyrr en að kvöldi þess 9.júlí, ef guð lofar. Þangað til, veltið eftirfarandi fyrir ykkur:
Póstur sendur til jse@frettabladid.is þann 24.sl.
"Frá degi til dags"
Á bls. 16 í Fréttablaði dagsins (24/6) er að finna dálitla samantekt með yfirliti yfir markverð korn úr öðrum miðlum. Þar er að finna tilvitnun í vestfirska fréttavefinn -strandir.is- og sagt frá því að húsbílaeigendur forðist tjaldsvæðið á Hólmavík og leggi bílum sínum hér og hvar um bæinn en nýti síðan hreinlætisaðstöðuna sem í boði er á tjaldsvæðinu endurgjaldslaust.Eins og oft vill verða, er í þessu tilviki fleira ósagt en sagt. Hluta skýringarinnar er að finna í pistli sem ég sendi inná gestabók Fél. húsbílaeigenda þann 12/6 sl. Nefndur pistill var raunar fyrst birtur á síðunni -http://blog.central.is/hugdettur- þann sama dag en sendur lítt breyttur inn á gestabókina.Mergurinn málsins er einfaldlega sá að, eins og fram kemur í nefndum pistli, ganga rekendur tjaldsvæða rösklega fram í að innheimta dvalargjöld en gera síðan í fæstum tilvikum nokkurn skapaðan hlut til að tryggja þessum borgandi gestum sínum næturfrið fyrir ölvuðu fólki sem fer í útilegu eingöngu til að drekka og djamma næturlangt. Þó hafa flestir þessir sömu rekstraraðilar tjaldsvæða hangandi uppi á áberandi stöðum reglur um umgengni og hegðun svæðisgesta. Þær reglur eru því miður aðeins orðin tóm.Það má finna tjaldsvæði þar sem reglum um umgengni er framfylgt, s.s. í Skaftafelli. Þau heyra hins vegar því miður til undantekninga. Það er ákaflega slæmt, en þó staðreynd, að vilji fólk fá næturfrið á ferðum sínum um landið er oft skársta leiðin að forðast tjaldsvæðin og leita gistingar annars staðar.Með kveðju.Gunnar Th. Þorsteinsson020657-5459.Fél. húsb.eigenda nr. 222Samrit sent -strandir.is-
.....................................................................................................
Takk fyrir þetta. Komum þessu eflaust við í næsta pistli. Kveðja, Jón Sigurður EyjólfssonBlm. Fréttablaðið(00-354) 515 7545(00-354) 848 8568
................................................................................
Sent jse@frettabladid í morgun:
Takk fyrir birtinguna. Mér hefði raunar þótt betra að stúfurinn væri birtur í heild en látum þetta duga að sinni. Það hefði kannski einnig mátt koma fram að ég er félagi nr. 222 í Fél. húsbílaeigenda en ekki formælandi þess, en í sjálfu sér er nóg að það komi fram hér.
Það er að mínu mati nauðsynlegt að koma af stað umræðu um þetta efni, vegna þess að ölvun og drykkjulæti á tjaldsvæðum sem raska svefnfriði almennra ferðamanna eru að verða - eða eru þegar orðin- alvarlegt vandamál. Það virðist vera svo að sívaxandi hópi fólks þyki ekkert tiltökumál að halda stórpartý á tjaldsvæðum "úti í sveit" án nokkurs tillits til þeirra reglna sem gilda eiga um slíka staði, enda er þeim reglum sjaldnast framfylgt að nokkru gagni. Fari svo fram sem horfir mun barnafólk í æ ríkari mæli forðast tjaldsvæðin til að fá næturfrið og þar með eru hlutirnir að þróast í þveröfuga átt. Það er jú illmögulegt þeim sem gista í fellihýsum eða tjaldvögnum, hvað þá venjulegum tjöldum, að tjalda þeim á öðrum stöðum, þannig að afleiðingin gæti einfaldlega orðið sú að fólk, annað en það sem leitar gistingar á hótelum, gæfist upp á ferðalögum innanlands. Þá er illa aftur farið!

Takk aftur.
Gunnar Th. Þorsteinss.
.................................................................................
Sent -strandir@strandir.is nú rétt áðan:
Nú í morgun, 28.06 birtist í Fréttablaðinu á bls. 20 í dálknum "Frá degi til dags", hluti athugasemdar sem undirritaður sendi bæði til Jóns Sigurðar Eyjólfssonar blm. og ritstjórnar -strandir.is- varðandi "frétt" um húsbílaeigendur sem forðuðust tjaldsvæði, á -strandir.is- sem síðan var vitnað til í Fréttablaðinu.Frá ritstjórn -strandir.is- hefur hvorki heyrst hósti né stuna, og engin sýnileg tilraun verið gerð til að láta það sjónarmið er ég kynnti, koma fram í tengslum við nefnda frétt, sem ég vil raunar kalla árás á húsbílaeigendur almennt.Ég hélt að -strandir.is- ætti að taka alvarlega sem fréttamiðil, en er satt að segja farinn að efast um það efni.Ég hnýti aftan í þetta skeyti, öðru sem ég sendi til JSE hjá Fréttabl. í morgun. Vonandi nægir það til að vekja ritstjórn -strandir.is- af þeim svefni sem virðist sækja á hana þegar þeir sem að er vegið vilja kynna sína hlið mála.Með kveðju.Gunnar Th. Þorsteinsson(frá Ísafirði)020657-5459.