Hugdettur

Skipið nýkeypta á Reykhólum. Skyldi einhverjum verða á að segja (eins og konan): hvað ætlar maðurinn með þetta helv. drasl er hinum sama bent á að þetta er norsk eðalframleiðsla, hörku sjóskip og níðsterkt. Þessir bátar eru til allvíða um land en eru hreinlega illfáanlegir samt. Maður tekur það sem býðst og endurbyggir að vild. (mynd af bátnum)

Innstunga.

Þetta er viðeigandi yfirskrift þegar aðeins er ætlunin að stinga inn nokkrum orðum. Er nefnilega enn að sleikja sárin eftir pistilinn sem týndist. Það er eins og með laxveiðimanninn sem alltaf missti þann stærsta, pistill sem maður týnir er alltaf sá besti frá upphafi. Þegar maður sest niður og skrifar af innblæstri leggur maður ekki endilega á minnið það sem flýtur frá hjartanu - ekki alltaf efnislega og þaðan af síður orðrétt. Einu sinni skrifaði ég langan pistil og kröftugan um það hversu auðvelt sé að hætta að reykja, enda var ég í eina tíð sérfróður um þá hluti. Hafði hætt að reykja oftar en tölu varð á komið. Eftir að ég hætti svo að reyna, uppgötvaði nýja aðferð og einfaldlega hætti án þess að byrja aftur hafa "sérfræðin" væntanlega ryðgað eitthvað.
(þegar hér er komið sögu ætla ég að plata helvítis tölvuna með því að senda hálfkláraðan pistil inn og kalla hann síðan til baka til framhalds)
Líklega ætla margir úr bænum um helgina. Það get ég markað af öllum þeim fjölda beiðna sem okkur berast frá Fréttablaðinu um aukaútburð um helgina. Og auðvitað segir auminginn ég alltaf já.
(hér vil ég skjóta inn ábendingu til sjónvarpsnotenda að fletta upp á síðu 147 í textavarpinu og telja þær setningar sem Finnbogi Hermannson fréttamaður hjá svæðisútvarpinu vestra byrjar á orðinu "Og" )
Nú er svo komið að við konan verðum að burðast með blöð í fjögur hverfi komandi laugardagsmorgun. Blaðberinn sjálfur, táningstrippið, hefur sagt skilið við unglingavinnuna og hafið afgreiðslustörf hjá bakaríi við Borgartún. Á laugardagsmorguninn á hún að byrja um kl. 07 og vinna til kl. 17. Unglingur, ekki orðin 15 ára! Er þetta ekki bannað?
Verð að fara snemma í bólið í kvöld, ber út í tvö hverfi í fyrramálið og Birtuna með! Þarf að byrja uppúr fimm. Særi konuna með mér, næ henni þá kannski snemma í bólið í kvöld líka ( YEAH, RIGHT!!!)

Innblástur verður útblástur

Hér á þennan stað átti að koma langur pistill um ísfirsk viðurnefni. Hann týndist því miður í kerfinu og hvarf. Er enn að reyna að rifja upp það sem komið var.............. (og kannski lærir maður af þessu að skrifa ekki beint inn á helv. síðuna)

Þegar ég var á Ísafirði um daginn! (hluti 2 af 296)

Já, þá fór dálítið í skapið á mér að sjá í þvílíkri niðurníðslu og vanhirðu "kastalahúsið" á Arngerðareyri er. Þessi fyrrum glæsilega bygging má svo sannarlega muna sinn fífil fegri. Sannkölluð höll, enda bústaður útibússtjóra Ásgeirsverslunar. Ekkert slor þar!
Þetta er nú orðið eina húsið sem stendur á Arngerðareyri. Hótelið hefur verið rifið, skólinn og verslunin eru horfin. Útihúsið steinsteypta er að falli komið. Aðeins "kastalinn" með sínar skotraufar og turn á þaki stendur eftir og horfir tómum augntóttum til hafsins. Bíður einhvers sem hefur áhuga og fjármagn til að sýna því, og þessum forna sögu- og athafnastað, þann sóma sem er svo verðskuldaður.
(mér þykir leitt að kunna ekki að setja inn myndir. Á ágætar myndir af þessu húsi en þrýtur kunnáttu til að setja þær á síðuna)

Sjónvarp eða ekki sjónvarp??

"Á Öskjuhlíð kom ógurlegur smellur", var einu sinni sungið. Það kom reyndar ógurlegur smellur, en hann kom í hvössum vindi á Sandskeiðinu akkúrat þegar okkar maður undir stýri á húsdrekanum var að mæta malarflutningavagni. Fékk svona höggbylgju á bílinn, og það buldi í blikki einhversstaðar. Hélt að steinn hefði skotist í yfirbygginguna og við því var svo sem ekkert að gera. En rétt þegar við renndum inn að Selfossi komu margir hvellir sömu tegundar, og síðan sáum við sjónvarpsloftnetið flögra út í móa! Við þóttumst heppin að enginn vegfarandi skyldi verða fyrir sendingunni, stoppuðum og sóttum slitrin af loftnetinu inn á tún. Við fyrstu sýn var allt ónýtt, festingin brotin, kapallinn slitinn og diskurinn hruflaður og marinn. Ég bauð fjölskyldunni upp á tvo kosti: annaðhvort að fórna hálfum ferðadegi, snúa við og gera við skemmdirnar heima í hlaði með nýju loftneti og lögnum, eða þá að halda ferðinni áfram og vera næstu vikuna án sjónvarps. (hér skal tekið fram að sjónvarpið er aðallega notað til að horfa á fréttir og veður, og síðan textavarp) Meirihlutaákvörðun fól í sér framhald ferðar, skítt með imbann.
Auðvitað gat okkar maður ekki hætt að hugsa um loftnetið og hvað væri til ráða, hvort ekki mætti með einhverjum ráðum lagfæra svo nothæft yrði. Það stóðst á endum að þegar við nálguðumst verkstæði rétt vestan Hellu, merktu stóru TOYOTA skilti á þakinu, var hugmyndin fædd. Viðkoma á verkstæðinu, nokkur orð við formanninn, lánuð verkfæri og endurhönnuð loftnetsfesting leit dagsins ljós. Með snilldarverkið í farangurslestinni var áfram haldið að Klaustri, hvar hið eiginlega ferðalag skyldi hefjast.
Þegar komið var að Klaustri og bílnum hafði verið komið fyrir á tjaldstæði með tilheyrandi afréttingum og rafmagnstengingum, rauk ekillinn upp á bílþak og tengdi slitna endann á loftnetskapalinn. Setti síðan loftnetið sjálft í festinguna og tengdi kapal við loftnet. Sveif síðan niður, framan við hóp áhorfenda sem stóðu kímileitir og horfðu á þennan ekilsfávita sem klöngraðist framog aftur eftir toppgrindinni á bílnum sínum þegar aðrir heilbrigðari voru að grilla kvöldmat. Eiginleg verklaun fengust svo þegar kveikt var á sjónvarpinu og konan hafði orð á því að myndin væri svo skýr að sennilega hefði eitthvað verið vitlaust tengt frá upphafi.
Því má svo við bæta að festingin góða dugði allt ferðalagið og dugir enn.
(því má svo enn bæta við að ef skoðanir manna eru á þann veg að ég sé bara að grobba mig skal hinum sömu bent á að oft má satt kyrrt liggja, og þeir eru því beðnir að vera ekkert að tjá skoðanir sínar!)

Dauður?

Nei, en rétt nýkominn heim úr vikulöngu ferðalagi austur með ströndinni að Djúpavogi og sömu leið til baka.

ðum heim til Hóla.

Nei, ekki alveg. En hóla þó, þeas. Reykhóla. Nú á eftir verður lagt af stað í leiðangur til að sækja vélbúnaðinn ur nýkeyptu trillunni ásamt aukavél og einhverjum lausavarahlutum. Nú kemur sér vel að eiga strumpastrætó og vélsleðakerru. Búið er að lesta strumpastrætóinn af verkfærum og vinnufötum. Kerran hefur verið útbúin með varadekki ofl.
Konan hefur lokið hellulögninni. Mér hefur tekist þokkalega að halda henni að verki, þó hefur verið erfiðara hjá mér að halda utan um verkið þar sem hún er í sumarfríi en ég ekki. Ég hef því þurft að gera "erfiðu hlutina" eftir vinnu á kvöldin, s.s. að grafa kantsteina o.þ.h.
Nú bíður konunnar að gera innviði húsbílsins klára fyrir ferðalag. Meðan bóndinn sinnir áhugamálunum vestur í Reykhólasveit mun því konan vinna hörðum höndum svo allt verði tilbúið fyrir ferð austur á firði þegar bóndinn kemur til baka með vélarnar. Áætluð brottför er síðan á mánudagsmorgni. Ekki er hægt að fara fyrr þar sem diskur með Álftagerðisbræðrum,sem ég afritaði í vinnunni í gær, gleymdist inni á verkstæði við lokun. Ég hef ekki lykil og fer ekki Álftagerðisbræðralaus í ferðalag svo brottför er frestað fram yfir opnun á mánudaginn. (hér skal því bætt við að ekki er um brot á höfundarrétti að ræða því ég afritaði eigin disk en gleymdi síðan bæði afritinu og "orginalnum". Fer nefnilega aldrei með "orginala" í ferðalög, einungis afrit.)
Kveð að sinni að hætti vinar míns í Hafnarfirði: Haben sí das rúligheit!

Og það rignir og það rignir og það rignir endalaust..

Konunni miðar hægt við hellulögnina, þrátt fyrir sterkan móralskan stuðning húsbóndans. Þó sér fyrir endann á verkinu því hún nálgast nú stéttarjaðar nágrannans. Í sandbleytu og óhroða liggur hún á hnjánum og meðhöndlar hvern einasta stein eins og eigið afkvæmi, nostrar við undirlagið með spartlspaða, bætir korni hér, fjarlægir annað þar. Stundum ber ég í hana steina, þ.e.a.s. þegar ég er ekki að afla heimilinu tekna. Annars hefur stubban staðið sig vel í steinaburðinum en sá galli er á að hún eirir einungis við meðan hún sjálf hefur áhuga en ekki endilega svo lengi sem þörf er á. Rigningin endalausa tefur verkið líka, afköstin eru ekki þau sömu í rigningu og í bjartviðri.
Eftir vinnu á daginn er það hlutverk bóndans að búa ferðadrekann undir langferð næstu viku. Eitt og annað þarf að yfirfara og snurfusa, allt þarf að vera í lagi eigi ferðalag að heppnast vel. Við vonumst enn eftir að komast á suðausturhornið, en verði veðurútlitið slæmt fyrir þann landshluta gerir varaáætlunin ráð fyrir könnunarleiðangri um nágrenni Mývatns, Kelduhverfið og nærliggjandi sveitir. Hver veit nema gerð verði úttekt á trillueign Húsvíkinga?

Þegar ég var á Ísafirði um daginn! (hluti 1 af 296)

Auðvitað fer maður á bryggjuna. Það bara tilheyrir! maður byrjar alla morgna í bakaríinu, síðan á bryggjuna að hitta hina morgunhanana, trillukallana sem enga eirð hafa í sér fyrr en búið er að kíkja á bátana og jafnvel þiggja kaffi hver hjá öðrum.
Á sólríkum morgni þegar konan og dæturnar sváfu sem fastast í hjónasvítu húsbílsins læddist bóndinn framúr (þegar dæturnar eru með í för er bóndanum úthýst úr hjónasvítunni og er settur á pínubekk einn framarlega í húsdrekanum), klæddist, tók reiðhjólið af hjólagrindinni og lagði af stað í bæinn. Fyrsti viðkomustaðurinn var að vanda bakaríið, enda tvær flugur slegnar í einu höggi: heilsað uppá systur og systurdóttur, og verslað nýbakað bakkelsi ásamt rjúkandi kaffi.
Síðan var farið á bryggjuna. Þar var fyrir Óli á Árbæ að líta eftir nýendurbyggðum bát sem sjósettur var aðeins nokkrum dögum fyrr, hreint listaverk eins og von var úr hans hendi. Óla til halds og trausts var Óli málari, mættur bæði til að huga að eigin útgerð og samgleðjast nafna sínum.Fljótlega bættist einn í hópinn, Óli á Gjögri. Nýbúinn að skipta um bát og beið eftir skoðunarmanni. Enn fjölgaði í hópnum á borðstokk Óla á Árbæ þegar Óli Friðbjarnar mætti, einnig til að huga að eigin bát og bíða eftir skoðunarmanni. Ég gerði mér grein fyrir alvöru augnabliksins þegar ég spurði hvort það væri kannski Óli Lyngmó sem kæmi til að skoða. -"Nei, ekki hann. Hann skoðar ekki lengur, þessi heitir Hallgrímur" var svarið.
Mér þótti engu að síður stundin merkileg, þó að Óli Lyngmó kæmi ekki. Hér sat ég með fjórum Ólum. Allir fulltrúar hverfandi kynslóðar þessara gömlu trillukarla sem þraukað hafa hverja sveifluna af annari. Karlar með sitt á þurru, andstæðingar kvótakerfisins í hjarta sínu þó það hafi raunar tryggt mörgum gamlingjanum í trillukarlastétt áhyggjulaust ævikvöld.
Ég naut augnabliksins, spjallaði og hlustaði, deildi og nam. Alveg þangað til Óli (man ekki hver þeirra) leit á klukkuna og kvað upp úr með að nú væri tími til að koma sér í kaffi til Braga Magg.

Stubbur skráður í gestabók Flakkara 06.07.´05

Það er nú ekki ætlunin að halda uppi gestabókinni einsamall, þó ég megi til að skrifa aftur. Ég er nefnilega nýkominn af heimaslóðum, einu sinni sem oftar. Sl.sumar hét ég því að fara ekki með Ísfirðinginn í Djúpið aftur fyrr en allt yrði orðið malbikað. Lenti nefnilega í stórum vandræðum á nær ófærum vegi sem var verið að endurbyggja. Það kostaði mig sprungið dekk og fleira. Nauðsyn brýtur lög, og ég mátti til að fara á ættarmótsnefnu nú á dögunum. Lagði með hálfum huga (og tæplega það) á Þorskafjarðarheiðina. Það er nefnilega einfaldlega stysta leiðin vestur, í kílóm. talið. Töglin voru gróf að vanda, enda rólega farið upp hvort sem er vegna þess hve vegurinn er kræklóttur. Leiðin frá Töglunum inn á sjálfa heiðina var einnig seinfarinn, en ekki til skaða. Þegar kom að þeim kafla sem lagfærður hefur verið sl. sumur,jókst ferðahraðinn talsvert og mátti heita þokkalegur vegur inn á malbikið á Steingrímsfjarðarheiðinni. Hestakleifin (Eyrarfjallið) var með skársta móti sem og malarkaflinn sem eftir er í Mjóafirðinum. Við biðum hins vegar milli vonar og ótta þess sem biði á vegavinnukaflanum í Skötu- og Hestfirði. En viti menn: eggsléttur vegur, ekki fullfrágenginn en þó lagður slitlagi að einhverju marki. Þvílíkur munur! Það var hreinlega eins og að koma á ókunnar slóðir. Við vorum að uppgötva Djúpið á nýjan hátt, þó gamalkunnugt væri. Maður gat nefnilega leyft sér að líta í kringum sig án þess að eiga á hættu að keyra ofan í einhverja skvompuna eða holuger. Maður lifandi! Nú er lítið eftir ómalbikað í Djúpinu. Aðeins kaflinn frá miðjum Ísafirðinum yfir Kleif og útundir Látra í Mjóafirði. Það er einmitt kaflinn sem lagður verður af þegar brúin kemur á Mjóafjörðinn, en þá mun vegurinn liggja yfir Reykjanesið,inn með Ísafirðinum og fyrir hann allan. Fjörðurinn er að sönnu óralangur en á malbiki er hann fljótekinn. Ég má til með að stinga þessum línum hér inn vegna þeirra sem hafa fælst Vestfirðina vegna vegarins. Hvað Djúpið varðar er slíkt nú óþarfi og ég veit ekki betur en vesturleiðin sé einnig með allra besta móti. Hvet menn til að kíkja vestur og njóta blíðunnar. Ferðakveðja, Gunnar Th. og áhöfnin á Ísfirðingi.

Heima eða HEIMA?

Já, sennilega er það rétt að HEIMA verður alltaf fyrir vestan. Kannski er það líka rökrétt, að hugurinn leiti til æskustöðvanna.Þar ólst maður upp, þar leið manni vel. Það var vel búið að guttanum, alltaf séð til þess að ekkert skorti af nauðsynjum. Þar steig maður fyrstu sporin og það var svo sem ekki annað fyrirsjáanlegt en að þau yrðu stigin þar áfram. Fjölskyldan hafði komið sér upp nýju húsi,hálfpartinn úti í sveit. Foreldrarnir í ágætum störfum. Ungarnir höfðu nóg rými, allt umhverfið var leikvöllur. Hlíðin og móarnir umhverfis þessi stöku hús sem voru í byggingu innan um önnur gömul, við sum þeirra gömlu voru jafnvel fjár- eða hænsnahús. Bátasmiður af gamla skólanum, brottflúinn af Hornströndum, átti heima í einu þeirra. Við húsið stóðu nokkrir bátar í misjöfnu ástandi. Hann hélt kindur, hænsni og endur. Hann hafði reykkofa í túnfætinum, þaðan lagði oft "jólalykt", og við krakkarnir nutum ilmsins í loftinu. Guttinn, sem var fæddur á sjómannadegi, lék sér mest í fjörunni. Hann sá fyrir sér stór skip, sá sjálfan sig við stjórn. Bátsflakið í fjörunni varð skyndilega hafskip í millilandasiglingum. Breyttist jafnskjótt í síldarbát, fullhlaðinn silfri hafsins. Eða jafnvel kafbát. Ekkert var ómögulegt. - Svo hrundi allt. Vinnan hvarf, við tók atvinnuleysi. Húsið var selt, búslóðinni pakkað og flutt suður. Fyrir nýja húsið fékkst þrjátíu ára gömul íbúð í þríbýli. Frjálsræðið drukknaði í umferðarhávaða og reykjarbrælu. Leiksvæðið var njólagarðarnir við Sigtún þar sem nú er Blómaval. Pabbinn, sem hafði notið frjálsræðis hins sjálfstæða atvinnurekanda sem vörubílstjóri með eigin útgerð, var nú orðinn launaþræll á smur- og dekkjaverkstæði SVR og van vaktavinnu. Mamman, sem hafði unnið á góðum vinnustað með góðu fólki, var nú lokuð inni á heimilinu. Ferðaheft, enda enginn heimilisbíll, án vina og kunningja að vestan. Það leit enginn inn. Systurnar áttu sínar vinkonur vestra, og tengdust ekki nýjum syðra. Drengurinn sem hafði alist upp við fjöruna sá nú ekki sjóinn.
Okkur langaði heim. Mikið lifandis ósköp langaði okkur heim. Stöku sinnum vorum við beðin að gæta bíla fyrir vestanmenn sem komu suður á vertíð. Þá var hátíð, því þá var þó hægt að skreppa eitthvað út fyrir bæinn og anda að sér hreinu lofti.
Svo komu fréttirnar. Það var áætlað að fara í miklar hafnarbætur vestra. Byggja skyldi nýja höfn, sundamegin. Þetta var margra ára framkvæmd. Pabbi tókst á loft. Íbúðin syðra var seld og keypt eldra einbýli á Ísafirði. Þarfnaðist lagfæringa en var á góðum stað í bænum. Nýr vörubíll var keyptur. Búslóðin var sett á pallinn og þann fjórða júní ´67 var lagt af stað heim í fylgd annars, samskonar vörubíls sem einnig skyldi fara til vinnu í hafnargerðina. Vegirnir voru blautir og þungir, ferðin erfið og tók á þriðja dag. Það var allt í lagi því við vorum jú á leið HEIM.
Smám saman var húsið lagfært og stækkað. Vinnan var stöðug og jöfn, alltaf nóg að gera. Við systkinin lukum grunnskóla og mismunandi framhaldsnámi. Aðeins ein systir flutti suður á fullorðinsárum. Foreldrarnir bjuggu í húsinu sínu þar til þeim reyndist nauðsyn, vegna veikinda, að flytja sig suður á við yfir veturinn. Sumarsetu höfðu þau á Ísafirði. Svo var húsið selt. Þrjátíu og fjögur ár áttu foreldrar mínir heima þarna í brekkunni. Og eitt vorið kom aðeins annað þeirra vestur. Gamli maðurinn var orðinn einn. Um það leyti hafði versnandi atvinnuástand ásamt með öðru, gert það að verkum að sonurinn fluttist suður. Nú býr gamli maðurinn, pabbi minn, í ágætri þjónustuíbúð á Ísafirði. Áttatíu og fimm ára, þokkalega ern og fer akandi allra sinna ferða. Hann lifir í þeirri bjargföstu trú að heima sé best og hann sé svo sannarlega heima. Og suður fer hann ekki aftur.

Kominn suður.

En ekki heim, það er nefnilega fyrir vestan! Sennilega verður maður aldrei annað en gestur hér syðra. Kom við á Reykhólum og heilsaði upp á eignirnar (les:trilluna) við lítinn fögnuð konunnar sem tjáði sig aðeins í einum tón: að oft hefði maður keypt drasl en sennilega hefði ég toppað sjálfan mig í þetta skipti, svo yfirgengilegt rusl væri þessi eign mín. Er ég nú í miklum vafa um hvor er mér kærari í augnablikinu, konan eða trillan. Finnst þó líklegt að er frá líður muni konan hafa vinninginn að vanda, enda matarást flestu yfirsterkari og konan er fjandi góður kokkur.(en aftur glataður sjómaður)
Ég hugga mig við að konan hefur ekkert vit á trillum. Húsdrekinn stóð sig prýðilega að vanda og hillir nú strax undir næstu ferð. Hún er áætluð um miðjan júlí, austur með ströndinni allt til Djúpavogs og sömu leið til baka. Þar með ljúkum við hringferðinni frá því í fyrra. Áætlun B gerir ráð fyrir bruni til Akureyrar og síðan rólegheitadóli um Dettifoss og Ásbyrgi, Tjörnes að Húsavík og síðan bruni til baka. Við þekkjum orðið hvern stein meðfram þjóðvegi eitt norður í landi og hyggjumst nú snúa okkur að "sérleiðum" á því svæði.
Ég er orðinn framlágur eftir spanið í dag og óska góðrar nætur.

Farinn vestur?

Já, farinn vestur!

Pistill settur á gestabók Flakkara 28.6 ´05

Gott fólk! Ég er einn þeirra sem er hlynntur því að menn búi bíla sína bensínrafstöðvum,tel þær enda bráðnauðsynlega viðbót við búnaðinn. Ég er jafnframt algerlega mótfallinn því að menn láti þessar stöðvar ganga í tíma og ótíma inni á tjaldsvæðum. Ég hef hugsað mína vél aðallega til að geta gripið í þegar við leggjum utan tjaldsvæða eða annarsstaðar þar sem við erum ein og sér en viljum geta gripið í örbylgjuofninn eða létt á sjónvarpinu o.þ.h. ALDREI TIL MARGRA TÍMA Í EINU. Langflest tjaldsvæði bjóða upp á rafmagnstengingu og hana tel ég að menn eigi að nota. Það er hins vegar eitt sem fer hrikalega í taugarnar á mér. Sígarettustubbar eru slæmir, hundaskítur verri en það sem mér þykir verst er sú þróun að almenn tjaldsvæði skuli óðum vera að breytast í einhverskonar samkomusvæði um helgar þar sem ríkir einskonar útihátíðarstemning. Ég get ekki skilið hvers vegna fólk þarf að draga sig saman á hvíldarstöðum ferðalanga til að stunda hópfyllirí um helgar. Að heilu starfsmannafélögin mæti á almenn tjaldsvæði um helgar til að gera sér glaðan dag þegar ferðalangar vilja sofa er ofvaxið mínum skilningi.Og guð hjálpi þeim sem reynir að hasta á hópinn eða benda á reglur tjaldsvæðanna um næturró. Ég er einn þeirra sem fer fram á að fá svefnfrið á nóttunni og gildir þá einu hvort um er að ræða almennt tjaldsvæði eða ferð með öðru hvoru húsbílafélaginu. Það væri gaman að lesa frá fólki hvað því finnst almennt um svefnfrið á tjaldsvæðum, sérstaklega um helgar. Ferðakveðja, stýrimaðurinn á Ísfirðingi, Gunnar .

Í svart/hvítu

Við erum enn við hellulögnina, konan og ég. Í gær, laugardag, var blautt veður og eini fatnaðurinn sem dugði var dreginn fram: sjógallinn góði frá trillunni sem forðum var. Konan átti einhvern gúmmigalla frá gamalli tíð og gróf hann upp úr glatkistunni.
Stígvél eru leiðindafótabúnaður svo ég lét eftir mér að klæðast svart/hvítu gúmmískónum sem ég keypti einhvern tíma í Kaupfélagi Skagfirðinga þegar ég átti leið þar um. Mig hafði lengi langað að endurnýja kynnin af þessum skóm, sem hlífðu fótunum á mér svo mörg æskuárin og stóðst hreinlega ekki mátið þegar ég sá þá í búðarhillunni. Að vísu hlaut ég bágt fyrir hjá konunni, sem sagðist skilja við mig ef ég léti sjá mig í þessu með henni, en það hef ég heyrt alltof oft til að nokkuð mark sé á því takandi. Skórnir fóru svo í farangursgeymslu "Ísfirðingsins" og lágu þar ósnertir enda þarf rétt tækifæri til að vígja slíkan helgidóm.
En, semsagt, ég tók fram skóna og smeygði mér í þá. Og viti menn, það var eins og að yngjast um áratugi. Minningarnar streymdu fram, hversu naglar fóru auðveldlega gegnum botninn þegar maður steig á naglaspýtu.Í framhaldinu flæddu fleiri minningar: hvers vegna ætli mamma hafi látið fimmkall við naglasárið? Mig minnti að það hafi eitthvað verið minnst á að eirinn í peningnum drægi fram marið blóð og hreinsaði sárið.
Áfram streymdu minningarnar. Ég mundi þegar ég var að missa steina ofan á tærnar og ég mundi hversu erfitt var að spila fótbolta á gúmmískóm, hversu erfitt það var að taka víti þegar boltinn fór í eina átt og skórinn í aðra. Ég mundi hve erfitt var að finna sína skó í allri gúmmískóhrúgunni í skólanum, sundlauginni eða íþróttahúsinu. Ég mundi hversu sleipir skórnir voru yfir veturinn. Og ískaldir, jafnvel þó maður færi í ullarsokka (sem maður dró jafnvel yfir buxnaskálmarnar líka til að hlífa þeim fyrir snjó).
Ég mundi eftir því hve botnarnir tættust upp þegar maður dró fæturna á reiðhjólinu. Og því hve mamma dæsti þegar jafnvel nokkurra daga gamlir skór voru orðnir gatslitnir eftir hamagang á hálfbremsulausum hjólum.
Í framhaldinu kom önnur minning um skó sem tættust upp. það voru ekki neinir gúmmískór, heldur fínir dömuskór - svona lágir götuskór. Það var á skellinöðruárunum, þegar við félagarnir vissum fátt skemmtilegra en að heimsækja smærri byggðarlögin kringum Ísafjörð á gljápússuðum skellinöðrum. Þar nutum við óskiptrar athygli bæði stráka og stelpna því þannig apparöt voru næsta fáséð í þorpunum. Suðureyri var í uppáhaldi. Þar bjó frændi minn svo maður átti þar vísan mjólkursopa og kökubita (þetta var áður en maður vandi sig á að drekka kaffi). Svo voru fallegustu stelpurnar líka á Suðureyri. Þeim leiddist svo sannarlega ekki að fá rúnt aftan á skellinöðru um, og sérstaklega út fyrir bæinn. Og það var svo sannarlega ekki leiðinlegt að taka rúnt með stelpurnar út fyrir bæinn. Hreint ekki! Slíkar ferðir skiluðu í besta falli árangri eða kannski fyrirheiti um árangur síðar meir. Hver vissi?
Stundum þurfti maður að gera sig stóran. Leika ofurhuga. Stríða stelpunum. Það var einmitt við slíkt tækifæri að dömuskórnir létu illa á sjá. Það var þegar okkar maður hafði fiskað fallegustu stelpuna (sem nú er starfsmannastjóri hjá einu olíufélaginu hér syðra) í þorpinu aftan á skellinöðruna og brenndi svo fram brimbrjótinn á fullri ferð, gerði sig líklegan til að aka í sjóinn meðan fljóðið hljóðaði hástöfum aftaná, setti niður fæturna og reyndi þannig allt hvað af tók að stöðva hjólið. Þegar ekillinn loks stöðvaði á bryggjubrúninni, hróðugur yfir hversu vel hefði tekist til að stríða fallegustu stelpunni í bænum, voru skóbotnarnir illa farnir og vinskapurinn enn verr. Mig minnir að hún hafi fengið far með öðrum til baka. Herkillinn skammaðist sín niður í tær, hetjuskapurinn hafði snúist í höndum hans, og vænlegur lífsförunautur leit líklegast á hann sem algjört fífl.
Já, svarthvítir gúmmískór eru ekki endilega allir þar sem þeir eru séðir.............

Af fulluköllum og -kellingum

Gisting á tjaldsvæðum landsins var lengst af ókeypis, aðeins örfáir staðir tóku gjald fyrir gistinótt og þá afar mismunandi upphæðir. Þetta hefur mikið breyst á síðari árum, aðstaða á tjaldsvæðunum hefur batnað til muna, enda velflest farin að taka gjald fyrir aðstöðuna. Þá hafa tjaldsvæðin sett ákveðnar umgengnisreglur, sem alla jafna hanga uppi á áberandi stöðum, s.s. við hreinlætisaðstöður eða í afgreiðslu- og þjónusturými, sé slíkt til staðar.
Eitt af því sem flestar umgengnisreglur kveða á um er svefnfriður tjaldgesta og næturró. Þegar ferðalangar kaupa þá aðstöðu sem býðst á tjaldsvæðum á það enda að vera sjálfsagt að geta notið hvíldar yfir nóttina.
Eins og menn eru margir, svo eru þeir misjafnir, og því vill oft verða misbrestur á þessu atriði. Það virðist nefnilega vera svo að margir, og þá aðallega eða jafnvel eingöngu Íslendingar líti svo á að almenn tjaldsvæði séu kjörin til partíhalds. Er þá safnast saman, stórfjölskyldur, vinahópar eða vinnufélagar, djammað, grillað og tekið í glas. Skemmtuninni fylgir svo jafnan hávaði langt fram eftir nóttu og í versta falli fram undir morgun. Vilji svo hinn almenni tjaldgestur, sem vill njóta næturhvíldar á ferðalagi, hasta á hávaðaseggina er eins víst að hinn sami verði fyrir aðkasti, jafnvel árasum og skemmdum á búnaði.
Í Húsafelli s.l. helgi var samankominn gríðarlegur fjöldi fólks á tjaldsvæðinu, meginhlutinn greinilega staðbundinn yfir helgina en ekki á yfirreið. Við stubban lögðum húsbílnum í rjóðri þar sem saman var kominn nokkur hópur fólks með fellihýsi og tjaldvagna. Svæðið var þéttsetið og leist okkur skárst á þennan blett af fáum lausum, því okkur sýndist meirihluti gesta þar vera barnafólk Af reynslu töldum við mestu líkurnar á rólegheitum í slíkum hópi.
Þegar líða tók á kvöldið var þó sýnt að svo yrði varla. Tveir hópar voru þar mest áberandi. Í hvorum voru líkl. þrjár fjölskyldur, greinilega svona "koma saman og fá sér bjór" fólk. Annað partíið var beint aftan við bílinn okkar, en hitt nokkru fjær. Ég fékk mér göngutúr um kvöldið með stubbunni og gekk þar hjá, sem maður hafði sest útí fína jeppann sinn, opnað báðar hurðir annars vegar og stillt fínu græjurnar sínar svo hátt að undir tók í nágrenninu. Kannski var hann einmana og vonaðist til að einhver kæmi til að hrósa græjunum. Nú, eða jeppanum, fellihýsinu eða jafnvel eiginkonunni sem sat þar utan við og reyndi að spjalla við nokkra gesti gegnum hávaðann. Hann gerði allt hvað hann gat til að leyfa öðrum gestum svæðisins að njóta síns tónlistarsmekks og ekki virtist hvarfla að honum að ef til vill hefðu ekki allir þennan sama smekk.- enda algjört aukaatriði þegar menn eru að skemmta sér! Menn mega jú skemmta sér í friði, eða hvað?
Við stubban skriðum undir feld um kl. 23. Okkur varð hins vegar ekki svefnsamt. Ég hugsaði sem svo að einhver þeirra sem voru þarna með ung börn hlyti að óska eftir svefnfriði. Taldi allavega víst að einhver á svæðinu myndi gefast upp á undan mér. Og vonaði í leiðinni að sá hinn sami hefði vit á því að tala beint við staðarhaldara en færi ekki að blanda sér í málin sjálfur. Enda lágmarkskrafa að sá sem selur gistinguna og setur umgengnisreglurnar, sjái til þess að þeim sé framfylgt og menn fái það sem þeir borga fyrir, þ.e.næturfrið
Það gekk eftir um eittleytið. Þá fór að sljákka í mannskapnum, þó enn mætti heyra tónlist, hávaða og hlátrasköll öðru hvoru. Þegar við stubban yfirgáfum svæðið um tíuleytið á sunnudagsmorgni var enn enga hreyfingu að sjá hjá þessum hetjum næturinnar, sem höfðu fundið þennan nýja flöt á helgarfylliríunum og fannst sjálfsagt að djamma næturlangt innan um og án tillits til fólks sem var komið í næturstað til að gera svo sem til er ætlast á slíkum stöðum - sofa.

Fjölmiðlarýni Ísfirðings: Í fréttum er þetta helst.

(orðrétt úr Fréttablaðinu: )
"25 ára gamall maður ók um klukkan níu í gærmorgun fólksbíl sínum á kind þannig að hún drapst og bíllinn skemmdist. Áreksturinn varð í Holtsmúlasundi, miðja vegu milli Varmahlíðar og Sauðárkróks." (tilv.lýkur)
Þarna er sannarlega á ferðinni óvönduð blaðamennska. Hvergi í fréttinni kemur aldur kindarinnar fram. Aldur mannsins er nefndur, tímasetning slyssins og afleiðingar, gerð bílsins, slysstaður sem og nánari staðsetning slysstaðarins. Við erum hins vegar hvorki frædd um aldur kindarinnar, lit né neitt annað það sem verulegu máli skiptir. Var kindin ein á ferð eða í hópi, þá e.t.v. með aðstandendum. Hafi svo verið, var þeim veitt áfallahjálp? Var ökumanni bílsins veitt áfallahjálp?
Þarna þarf blaðið verulega að taka sig á

Orð dagsins.

Bergljót Davíðsdóttir skrifar stundum pistla í DV sem gætu haft undirtitilinn" Guð, ég þakka þér að ég er ekki eins og aðrir menn" Nú í gær birtist pistill með yfirskriftinni" Hryllingurinn að vera múlbundin við þvottavélar og barnauppeldi". Það er kannski ekki svo slæmt að þvo þvott með bundið fyrir munninn á sér en vissulega hlýtur það að koma sér illa við barnauppeldi að geta ekki talað við blessuð börnin nema með einhverju umli. Aukinheldur er ekkert í greininni sem gefur til kynna annarskonar bindingu, þannig að konurnar sem fjallað er um hafa þó verið þokkalega frjálsar ferða sinna - bara með bundið fyrir munninn! Í nýjasta helgarblaði DV er fjallað um ólánsmann í Kópavogi sem sætir ákæru fyrir að hafa kveikt í húsi sínu. Hann segir blaðamanni sögu af misþyrmingum handrukkara og málinu til sönnunar sýnir blaðið myndir af sárum á úlnliðum mannsins með lýsingunni: "úlnliðir Jóhannesar eru illa farnir eftir að hann var keflaður" Annarsstaðar í greininni stendur orðrétt: "" Ég var keflaður, með hendur fyrir aftan bak", segir Jóhannes og sýnir blaðamanni áverkana á úlnliðum" Nú er spurningin hvernig menn eru keflaðir. Samkvæmt mínum skilningi þýddi þetta áður fyrr að kefli (sívalningi,e.t.v.) var sett þvert yfir munnvik manna þannig að ekki var hægt að loka munninum.Keflið var síðan bundið aftur fyrir höfuðið. Þannig voru menn, m.ö.o. múlbundnir og komu ekki upp hljóði, nema þá einhverju umli. Að síðustu fylgir hér með myndtexti sem tekin er orðrétt af einhverri jeppamannasíðunni:.
keiðum fram á þenan með brotið framdrif ragbartur konst í vinu við að > fjarlæja drifskaftið og gat solið hugmindum fyrir salinn(willisinn)
Góðar stundir!

Bananalýðveldi? (eða bara skrælingjasamfélag?)

Þeir sem lesa síðuna hafa eflaust kynnst nýliðnum bílakauparaunum þar sem konan fékk þó á endanum nýjan bíl. Hún hefur verið nokkuð ánægð með litla bláa bílinn sinn, hefur þó stundum fundist hann brothættur og því verið hálfsmeyk við að leggja honum á bílastæðið við leikskólann sinn. Hún hefur nefnilega í tvígang fengið á hann smáskemmdir vegna bílhurða sem slengt hefur verið utan í hann. Því hafði konan brugðið á það ráð að leggja bílnum á hliðarsvæði, þar sem ekki er malbikað og því ekki mörkuð bílastæði. Þar hefur hann fengið að vera í friði. Þ.e.a.s. þar til nú. Þegar konan kom að bílnum eftir vinnu í gær var hann ataður einhverjum torkennilegum óþverra að framanverðu, svo ekki sá út um framrúðuna. Hún reyndi að nota rúðusprautu og þurrkur en það gerði aðeins illt verra. Paufaðist heim á bílnum með nær ógagnsæja rúðu og fór þar að rýna í óþverrann. Niðurstaðan var - banani. Einhver, eða einhverjir höfðu gert sér til dundurs að klína, eða réttara sagt sprengja banana á bílnum. Síðan hafði óhroðinn þornað í sólinni og var orðinn líkastur trjákvoðu. Við eyddum drjúgum hluta gærkvöldsins í að hreinsa bílinn og tókst það með ærinni fyrirhöfn. Í morgun lagði konan bílnum annarsstaðar. Fór síðan út rétt fyrir hádegið og leit á. Þá var allt með felldu. Hún tók reyndar eftir hópi vinnuskólakrakka að störfum þarna rétt hjá. Þegar vinnu lauk um fjögurleytið og konan skyldi aka heim, var aðkoman nákvæmlega sú sama aftur - bíllinn var útklíndur í bananamauki og hýðið í poka á rúðuþurrkunum. Konan gat ekki að gert. Hún fór að gráta. Sumpart yfir bílnum sínum, og hreinsun gærkvöldsins, sem nú var unnin fyrir gýg, og sumpart vegna þess vanmáttar sem maður finnur til þegar eigum manns er sýnd slík lítilsvirðing án þess að nokkuð verði að gert. Hún sá álengdar annan vinnuhóp unglinga og náði tali af flokksstjóranum, ungum strák. Sá kannaðist við að hafa séð nokkra krakka úr yngri flokki standa við bílinn um hádegisbilið. Hélt jafnvelað það væru krakkar úr áttunda bekk og treysti sér til að þekkja þá aftur ef hann sæi. Lofaði að síðustu að kanna málið og hafa tal af þeim flokkstjóra sem þar réði. Þar með hafði það verið gert sem hægt var. Konubíllinn var óferðafær og hún mátti bjarga sér heim eftir öðrum leiðum.Það kom svo í minn hlut að þrífa bílinn eftir þessa barnaskemmtun.

Náðargjafir

Ég hef alltaf borið djúpa virðingu fyrir fólki sem getur spilað á hljóðfæri. Sem krakki sat maður og glamraði á hitt og þetta, potta, pönnur, píanóið í stofunni og síðar rússneska gítarinn sem ég keypti hjá Hadda í Ísól, löngu genginni fataverslun á Ísafirði. Mig brast hins vegar þolinmæði til að ná einhverju út úr hljóðfærunum og því varð draumurinn aldrei að veruleika. Seinna áttaði ég mig á því að til að læra á hljóðfæri þarf ekki bara hæfileika heldur þetta, sem sjálfsagt háir mörgum, að átta sig á að hlutirnir gerast ekki i hvelli heldur skapar æfingin meistarann í þessu sem öðru. Þegar maður svo eldist og róast, og hefur áttað sig á þessum sannleik er aftur spurning hvort eitthvað er eftir af hæfileikunum sem maður taldi sig hafa sem ungling. Kannski voru þeir aldrei annað en óskhyggja hvort eð var.
(þegar hér er komið sögu er rétt að taka fram að undir pistlinum á tölvuskjánum óma tónar af diski Afabandsins, sem ég held að sé frá Akureyri, veit annars ekkert um þá. Áskotnaðist diskurinn og maður lifandi, hvort ég vildi ekki geta spilað svona. Læt sönginn liggja milli hluta, þó á maður að virða það sem vel er meint)

Þegar árin liðu og sonurinn komst á legg fannst mér tilvalið að athuga hvort hann hefði erft eitthvað af tónlistarhæfileikum langafa sinna í báðar ættir. Móðurlangafi var nefnilega Pétur Sigurðsson tónskáld á Sauðárkróki og föðurlangafi var Theodór Jónsson úr Svarfaðardal, skipstjóri og fiðluleikari.
Lét kaupa fyrir mig forláta kassagítar syðra, í fóðraðri tösku og með fylgdi námskeið á tveimur spólum og bók að auki.
(nú er Afabandið að spila "Gömul spor", með fallegri lögum sem til eru)
Drengurinn, þá líklega tólf ára, böðlaðist gegnum kennsluprógrammið á tveimur kvöldum og henti síðan öllu saman út í horn, bálvondur yfir þessu drasli sem ekkert væri hægt að spila á eftir allan þennan tíma. Ég sá sjálfan mig eitt augnablik speglast í honum.
Tvö ár liðu og gítarinn lá ósnertur. Þá buðum við drengnum að sækja um skólavist í tónlistarskólanum á Ísafirði hjá viðurkenndum gítarkennara sem þar starfaði. Árangurinn lét ekki á sér standa og allar götur síðan hefur drengurinn, sem fagnar sínum tuttugastaogöðrum afmælisdegi í dag, verið meira og minna með gítarinn á hnjánum. Síðustu árin hefur hann einnig setið töluvert við píanóið og náð þokkalegum árangri þar líka. Þar með er hann orðinn föðurbetrungur, allavega hvað varðar hljóðfæraleik. Það er greinilegt að hann hefur erft eitthvað af hæfileikum langafanna.
Ég man eftir atviki sem gerðist fljótlega eftir að við keyptum fyrsta gítarinn, að föðuramman, sem sagt mamma mín og dóttir fiðlarans, kom til okkar í heimsókn. Hún settist hjá drengnum sem sýndi henni hljóðfærið. Hún tók við því, sat örlitla stund hugsandi og strauk strengina. Spilaði síðan alþekkt barnalag hnökralaust. Og síðan annað. Lagði síðan frá sér gítarinn hjá gapandi drengnum, sem aldrei hafði vitað að amma kynni að spila. Þetta var reyndar alveg ný reynsla fyrir mig líka! ”Þetta kann maður enn” sagði sú gamla hógvær að vanda. ”Senni lega eru fjörutíu ár frá því ég snerti gítar síðast”
Hún hafði sem unglingur spilað á unglingasamkomum Hjálpræðishersins á Ísafirði. Hæfileikinn sem hún hafði fengið í vöggugjöf var enn til staðar, hafði bara ekki fengið útrás öll þessi ár. Ég spurði hana hvers vegna hún hefði aldrei spilað síðan. Svarið kom svo sem ekkert á óvart: ”það var ekki til neinn gítar og auk þess aldrei tími”
Ég varð aldrei var við að hún spilaði aftur.

Hellamennska (eða hellumennska)

Lítill tími í augnablikinu þar sem ég hef ákveðið að vinna mér inn prik hjá konunni og halda áfram hellulögn framan við húsið. Lóðin hefur verið í sárum nú um allnokkurn tíma og sannarlega ekki vanþörf á að taka til hendinni. Samt er það þannig að þegar langþráð sumar loks gengur í garð vill verða lítið úr dugnaðarloforðum vetrarins. Öll þau nauðsynjaverk sem hafa beðið sumarsins vilja hnikast til vegna óslökkvandi ferðalöngunar þegar saman fer góðviðri og frídagur. Þannig er það bara og því eru hlutirnir eins og þeir eru. Ýmist hálfkláraðir, eða bíða byrjunar. Fæ vonandi stórt prik fyrir þessa viðleitni................

Plikt eða pligt?

Ég hef alla vega staðið mína plig(k)t og skráð tvær síðustu ferðir í ferðabókina. ATH: ferðabókin frá upphafi og út árið 2004 er í réttri röð. Þær ferðir sem ég set inn nú árið 2005 koma hins vegar í öfugri röð þannig að síðsta ferð er alltaf efst. Þrjár efstu ferðirnar eru því þessa árs en þar fyrir neðan eru allar þær eldri.

Lax, lax,lax...

Var gripinn útþrá einhvern frídaginn og renndi austur fyrir fjall. Fór Þrengslin og til Þorlákshafnar. Skoðaði allt þetta hefðbundna, bryggjurnar, bátana og iðnaðarhverfin. (í venjubundinni leit að einhverju drasli sem mig vantar ekki og menn vilja alls ekki losna við). Þá tók við þessi eltingaleikur við vegarspotta sem liggja hingað og þangað, sumir endalausir, aðrir heimtraðir að einhverju sem annaðhvort er að hverfa eða er þegar horfið. Vegarspottar sem maður á svo sem ekkert erindi um, enda alls óvíst hvað bíður við endann.
Fann einn slíkan við hesthúsin í Þorlákshöfn. Hann virtist liggja í átt að fiskitrönum vestan við þorpið. Þegar þangað var komið lá hann áfram vestureftir, eitthvað útí hraunið. Ég elti.
Vegurinn var grófur, ósléttur og grýttur. Hann virtist ákaflega fáfarinn, sem aftur vísaði til þeirrar augljósu staðreyndar að það sem við endann lægi væri ekki fjölsótt. Það var hreint ekkert að sjá nema hraun og sand, sand og hraun. Og þó.
Þarna framundan var eitthvað. Einhverskonar bygging, eða þyrping af lágum húsum. Þegar nær dró sá eg að þetta var fiskeldisstöð. Auðsjáanlega löngu aflögð, og mannvirki farin að láta verulega á sjá. Ég ók upp að þeim, lagði bílnum, tók myndavélina og fór út að skoða.
Þarna mátti líta fjögur risavaxin kringlótt ker, úr svellþykku, ryðbrúnu plötustáli, opin að ofan en með einhverskonar súlu í miðjunni sem líklega var leifar af dælubúnaði. Dýptin c.a. tvær og hálf mannhæð. Við hliðina var svo önnur þyrping kerja. Þau voru eilítið minni,úr galvanhúðuðu bárustáli, ámóta þykku og þau fyrrnefndu, en voru helmingi fleiri, eða átta talsins.
Rétt neðan kerjaþyrpinganna, nær sjónum var steinsteypt bygging, án glugga og dyra.Hafði verið með timburþaki sem nú var horfið að mestu. Húsið virtist vera ein hæð, svona eins og þokkalegt verkstæðishús á hæðina. Þakið hafði verið með einum halla, s.k.skúrþak. Út úr langhliðum hússins við jarðhæð gengu fjölmargir plaststútar og rör, líklega 60-70 cm. sverir. Þetta virtist hafa verið einhvers konar dælu- eða síustöð. Rétt við hliðina var svo annað hús sem virtist hafa verið að hluta til spennistöð og einnig einhverskonar verkstæði. Á öðrum stað mátti sjá gólf úr gríðarstóru stálgrindarhúsi sem hafði verið rifið og flutt burt. Víða um svæðið voru steyptir hólkar og kubbar í jörðina, líkt og sjá má við borholur. Á sjávarkambinum rétt neðan mannvirkjanna hafði verið rutt upp stórum brimvarnargarði og í fjöruborðinu neðan hans mátti sjá stóran,steinsteyptan stokk sem einna helst líktist ræsi. Greinilegt var að milli mannvirkjanna lágu, eða höfðu legið sverar og miklar lagnir sem huldar voru jarðvegi, líklega til að síður frysi í þeim.
Þarna bar allt þess vitni að stórt hefði verið hugsað. Í þessi mannvirki höfðu verið lagðir tugir milljóna, jafnvel hundruðir. Svo var að sjá sem sumu hefði ekki verið lokið að fullu þegar rekstri var hætt. Hafi hann einhvern tíma á annað borð farið í gang. Þarna virtist markmiðið hafa verið einhver konar sjóeldi, því vatn hefur varla verið að hafa þarna í hrauninu við fjöruborðið. Staðsetningin hefur líklega verið miðuð við að fá sem hreinastan sjó, góðan spöl frá mannabyggð.
Síðan hefur eitthvað ekki gengið upp. Þær voru svo sem ófáar, eldisstöðvarnar sem spruttu upp eins og gorkúlur um allt land, þegar fiskeldið skyldi öllu bjarga. Ekki höfðu loðdýrin gert það!
Ég yfirgaf þessi mannvirki dálítið þungt hugsi, velti fyrir mér allri þeirri sóun sem hafði átt sér stað í þessari grein sumpart vegna þess að menn skorti kunnáttu, sumpart vegna þess hversu stutt er í gullgrafarann í okkur Íslendingum þegar við eygjum gróðavon í einhverju.
Á bakaleiðinni ók ég fram hjá annari stöð, öllu stærri,sem ég hafði þó ekki tekið eftir á leiðinnni út í hraunið. Sú var vel búin, mörg ker, mörg og stór hús. Hún var auð og mannlaus, niðurnídd. Þegar nær dró bænum ók ég hliðarveg enn nær sjónum. Þar blasti við þriðja stöðin, langstærst, langbest búin, langbest hýst. Hún var líka auð og mannlaus...........................
(e.s. mér hefur verið bent á að með "mannhæð" miði ég líklega við eigin hæð. Tvær og hálf "mannhæð", geti því þýtt c.a. fjórir metrar!)

Skuld.

Nú er svo komið að ég skulda ferðabókinni tvær ferðasögur.
Helgin framar vonum. Konan hafði orð á því við okkur stubbu er heim kom að við hefðum sannarlega tekið lit í Hólminum. Enda engin furða, hver þarf Spánarferð þegar annað eins veður gefst í Stykkishólmi? Sólskin, sundlaug og sjóferð! Eyddum samtals tæpum fjórum tímum í lauginni. Eyjasiglingin sem var farin á sunnudagsmorgni kl. 10, var heldur styttri en vanalega. Líklega hefur verið fundið að því við skipverja að þeir hafa haft fyrir sið að sigla upp undir arnarhreiður í einni eyjunni en við það flýgur örninn yfirleitt upp og hnitar nokkra hringi áður en hann sest aftur. Líklega telja fræðingar þetta "innrás í einkalíf" arnarins og því hafi þessu verið hætt.
Að öðru leyti var siglingin hefðbundin og stubban skemmti sér konunglega. Við lentum í talsverðri umferð á heimleiðinni svo við tókum útúrdúr niður á Akranes og fengum okkur olís (ís á olíssjoppunni við höfnina). Litum á gömlu trilluna okkar, sem liggur uppi á landi innan um fjölda vanhirtra báta. Slæm staða fyrir bát sem hafði verið endurbyggður skrúfu fyrir skrúfu og nagla fyrir nagla sem sportbátur, og því "fínni í tauinu" en venjulegur fiskibátur. En svona er lífið. Menn sjá hlutina ekki alltaf með sömu augum..............

Áfram veginn (hef ég ekki notað þennan titil áður?)

Enn leggur Ísfirðingurinn til atlögu við mosfellsk manngerð hömlunarvirki svo sem hringtorg og aðrar hraðahindranir. Stykkishólmur, here we come..........

Foggí

Já hann er ansi þokukenndur, þessi morguninn. Það mætti kannski létta ´lundina með fallegum myndum eins og finna má á vef Bæjarins besta á Ísafirði, -bb.is-. Undir liðnum "Ljósmyndavefir" má finna myndir úr ískönnunarflugi sem farið var um Hornstrandir og sér vel til Jökulfjarðanna . Skylduskoðun!
Slóðin er: http://www.bb.is/?PageID=170&NewsID=52297

Ammali, ammali!

Með deginum í dag hefur skrifarinn bætt á sig enn einu árinu. Nú hallar í hálfa öld síðan hann leit dagsljósið fyrst á sjómannadegi vestur á Ísafirði. Þetta, að vera fæddur á sjómannadegi, hefur eflaust haft sín áhrif. Það ætti að vera deginum ljósara eftir undangengin skrif hvar áhugasviðið liggur - bátar af öllum stærðum og gerðum, fiskveiðar hverskonar (nema stangveiði), veiðarfæri, veiðisvæði ásamt siglingunum sjálfum, ferðalögum á sjó, ferðir til staða sem ekki verða heimsóttir á landi, einungis af sjó, s.s. Jökulfjarðanna vestra. Sá þáttur hangir svo saman við eyðibýlaáráttuna sem hefur fylgt mér frá fyrsta minni.
Veit eki hvort þvælingurinn á húsbílnum tengist nokkuð því að fæðast á sjómannadegi. Kannski hvað varðar útþrána, könnunarþörfina ogþörfina fyrir að vera sífellt að kanna eitthvað, jafnvel það sem öðrum þykir ekkert merkilegt.
Ein afmælisgjafanna var nýja eyðibýlamyndabókin hans Nökkva Elíassonar. Ákaflega kærkomin gjöf, enda veit tengdamóðir mín nokk hvar hjartað slær. Þeim sem vilja njóta gjafarinnar með mér bendi ég á slóðina hér til vinstri. Þar má sjá margar þessara einstöku mynda.
Blaðaútburður í fyrramálið kl. 06. Síðan vinna og undirbúningur fyrir ferðina í Stykkishólm. Ísfirðingurinn stendur innandyra meðan málningin þornar en verður vonandi ferðbúinn á laugardagsmorgninum.

Læra börn það sem fyrir þeim er haft ??

Hvert stefnir heimurinn eiginlega?
Las í textafréttum sjónvarps í gærkvöldi klausu um hóp 11 - 12 ára krakka í Bretlandi sem misþyrmdu 5 ára barni hrottalega og skildu eftir á víðavangi.
Í fyrradag urðu vinnufélagarnir vitni að því þegar ca. 9 -10 ára gutti var á leið frá fimleikahúsi Gerplu í Kópavogi. Hann mætti tveimur eldri, kannski 11 - 12 ára, sem gengu niður Skemmuveginn í átt að Mjóddinni. Eitthvað varð til þess að þeirr réðust á þann yngri, hrintu honum um koll á grasbala við hlið gangstéttarinnar og spörkuðu síðan ítrekað í hann, þ.á.m. höfuð hans. Engu virtist skipta þó fjöldi manns sæi til þeirra. Vinnufélagarnir stukku til og stöðvuðu leikinn, nokkrir krakkar úr Gerplu komu og hjálpuðu þeim litla grátandi til húss, en hinir upprennandi ofbeldismenn götunnar sem þarna höfðu tekið létta æfingu á leið í Mjóddina héldu för sinni áfram eftir nokkrar vel valdar svívirðingar sem þeir létu dynja á nærstöddum að skilnaði.

Eldri dóttirin kom út á stétt til mín í gærkvöldi og spurði hvers vegna ég væri að eyðileggja húsbílinn. Það var nefnilega kominn tími framkvæmda og því var í góðviðrinu ráðist á bílinn með slípivélum til að lagfæra ryðbólur og bletti sem gjarnan myndast á þessum gamla jálki. Það er satt að í fyrsta hluta verksins leit hreinlega út eins og verið væri að rústa bílnum, svo flekkóttur varð hann, þegar hreinsaðir höfðu verið burt samtals um tveir fermetrar af málningunni.
Mér fannst rigningin hanga yfir höfði mér þegar kom að því að grunnmála. Um kvöldmatarleytið höfðu reyndar dottið nokkrir dropar, sem ég var sannfærður um að hefðu verið sendir mér til bölvunar, til að eyðileggja verkið, svo ég yrði að fara á bílnum ryðbólóttum upp í Stykkishólm um komandi helgi. Slíkt hefur svo sem gerst áður, að jafnvel eina skúr dagsins lendi beint ofan í blautri málningu.
Ætla að reyna að semja við vinnuveitandann um að fá inni í kvöld og næstu fyrir ferðadrekann svo hægt verði að ljúka málverkinu í hita og þurrki. Hyggst svo mæta glansandi í Hólminn á laugardagsmorgni. Ísfirðingurinn ferðast alla jafna í sparifötunum!

Þurfti að kaupa krana. Í sjálfu sér er ekkert merkilegt við það að kaupa krana. Og þó. Það er ekki sama, krani og krani, afgreiðslumaður og afgreiðslumaður og sannarlega ekki BYKO og Húsasmiðjan.
Byrjaði í BYKO. Við stubban gengum um og leituðum að kranarekkanum innan um allt pípiríið. Fundum ekkert. Sáum afgreiðslumann (eða afgreiðsludreng) álengdar. Spurðum um hálftommunippilkúluloka fyrir slöngu. Hann hváði. Áréttaði spurninguna en drengurinn skildi ekki neitt. Vissi ekki um hvað var talað. Vísaði mér inn í hreinlætistækjadeild. Þar voru nokkrir sölumenn, sumir í símanum,aðrir að afgreiða og einn á kunningjaspjalli. Fórum í hinn enda hússins þar em járnvörurnar eru. Hitti þar söludreng og spurði sem fyrr um hálftommunippilkúluloka fyrir slöngu. Hann vísaði mér inn í hreinlætistækjadeild! Fórum aftur þangað, enn ekkert samband við sölumenn. Leituðum af okkur allan grun, engir lokar.
Gáfumst upp og lögðum af stað út.
Í dyrunum fékk ég bakþanka. Einhversstaðar innandyra hlyti að vera einhver sem þekkti hálftommunippilkúluloka fyrir slöngu. Fórum aftur þangað sem allt pípiríið er. Hittum nú tvo drengi og svifum á annan. Nei, hann þekkti ekki hálftommunippilkúluloka fyrir slöngu en dró okkur til hins. Sá var þokkalega með á nótunum, tók miða,teiknaði mynd sem gat verið af beinum loka og spurði: "áttu viðsvona?" "Já", sagði ég, "nema hvað þetta er beinn múffuloki, ekki með nippli og ekki með slöngustút". "Ókei, nú veit ég." Sölumaðurinn fór á flug."en þetta er bara til í lagnadeildinni. Hún er í næsta húsi, hér fyrir neðan og er lokuð núna"
Ég þakkaði fyrir okkur. Við stubban lötruðum út, eiginlega hálfuppgefin og ekki lengur í skapi til að leita meira að hálftommunippilkúluloka. Ákváðum samt að koma við í Húsasmiðjunni við Smáratorg í heimleiðinni. Fórum beint í hreinlætistækjadeildina og viti menn: fullar hillur af kúlulokum, þar á meðal hálftommunippilkúlulokum fyrir slöngu. Við tókum tvo til öryggis. Sölumann bar að. Í kvikindisskap hélt ég uppi krananum og spurði: "veistu hvað þetta er?" Hann hló, og sagðist þekkja góðan krana þegar hann sæi einn. Ég tjáði honum að hann hefði þar með toppað fjóra sölumenn BYKO og teldist því maður dagsins. Hann hló enn meira . Sagði okkur jafnframt í kveðjuskyni að það þyrfti svo sem enga sérfræðinga til að toppa þessa blessaða drengi hjá BYKO. Lykilatriði sölumannsins væri einfaldlega vöruþekking. Við vorum sammála...........................

Renndi augunum yfir tilgátu drengsins í DV í gær, þar sem hann giskar á að landsþekkt söngkona búsett í Sandgerði, sé í raun karlmaður!
Það var sem rynni upp fyrir manni ljós - auðvitað! Þannig liggur í skrýtnu röddinni, einkennilega vaxtarlaginu og furðulegu framkomunni!
Eins og hægt er að fikta í skrokknum á fólki nú til dags er ekkert líklegra en þetta sé hárrétt. Hef ákveðið að velta þessu betur fyrir mér.
Toyota umboðið hafði sinn árlega þrifadag í gær. Þá er Toyota eigendum boðið að koma með bíla sína, fá þvott og þurrkun á þeim og þiggja veitingar í leiðinni. Langaði dálítið til að renna með Ísfirðinginn og sjá hvort honum yrði ekki tekið fagnandi. Sá nefnilega hvergi nein stærðarmörk. Hætti svo við. Var ekki viss um að þeim myndi þykja uppátækið jafn fyndið og mér. Að mæta með 23 ára húsbílshvelju inn á mublusamkomuna og blanda mér í Landcruiserhópinn var kannski ekki það rétta. Auk þess er Ísfirðingurinn alltaf hreinn og þarf enga aðra til að sjá um það. Nágranninn fór, enda með fjórar, nei fimm Toyotur, þar af einn Landkrúser. Kom saddur heim

Var rétt í þessu að fá sendar myndir á símann minn frá vinnufélaga sem staddur er á torfærumótorhjóli uppi á Strút. Strútur er fjallið ofan Kalmanstungu í uppsveitum Borgarfjarðar og þangað upp liggur jeppaslóði. Veðrið er hreint frábært og útsýnið þarna uppi svo mikið að hann fullyrðir að hann sjái til Akureyrar!
Að hugsa sér hversu tæknin er orðin mikil. Þarna stendur hann uppi á fjalli, með gemsann sinn í hendinni, tekur mynd á hann og sendir samstundis í símann minn til Kópavogs. Allt fyrir einhverjar 69 krónur. Myndirnar sendi ég svo sjálfum mér með mínum síma á e-mail inn á tölvuna (reyndar fyrir aðrar 69 kr.,alltaf græðir Síminn meira) og hef þar með u.þ.b. 2ja mínútna gamla skjámynd af útsýninu frá Strút!
Fór í fyrradag niður að Reykjavíkurhöfn, sumpart til að virða fyrir mér nýja Grandatogarann, Engey. Rétt framan við hann lá Harðbakur frá Akureyri og landaði. Harðbakur er einn "stóru" Spánartogaranna sem komu hingað kringum ´73, þúsund tonna barkar og þóttu ofboðslega stór skip. Enda þurftu Akureyringar, Hafnfirðingar og Reykvíkingar að vera meiri menn en í krummaskuðunum úti á landi þar sem menn létu sér duga "litla" skuttogara, fimmhundruðtonn tæp, sem í skiptaprósentu féllu undir bátakjörin. Það skilaði svo áhöfnunum mun meira í vasann en hlutur á stóru togurunum. Enda voru það fyrst stóru togararnir sem lentu í rekstarörðugleikum vegna manneklu og rekstrarkostnaðar. Þeir reyndust síðan aftur mun hentugri stærðarinnar vegna til að breyta fyrir frystingu þegar sú bylting hélt innreið sína.
En semsagt, þarna lá þessi "stóri" togari, Harðbakur og leit út eins og trilla í samanburði við Engeyna. Það var ekki laust við að maður glotti eilítið...........

Skrapp aðeins til Reykjavíkur eftir vinnu í dag. Erindið? jú, það er eiginlega trúnaðarmál, sem alls ekki má fara lengra. Í öllu falli má konan ekki komast að því. Ekki það að hún skammi mig til óbóta, þessi leynd er aðallega fyrir hana, henni fyrir bestu. Það sem hún nefnilega ekki veit, pirrar hana ekki.
Erindið var að skreppa í Júróprís og líta á bátadót sem hefur verið í nýjustu sneplunum þeirra. Björgunarvesti, gallar, akkeri, fríholt, baujur, línur ýmisskonar, krókstjakar úr plasti (??!!) o.fl. Í þeirri bjargföstu trú að þessi hlutir séu einkamál húsbóndans gekk ég út með fangalínur, fjögur fríholt, 4 kg,4ra arma akkeri og sitthvað fleira sem ég féll fyrir. Er semsagt byrjaður að versla búnað í bát sem ekki kemur til mannabyggða fyrr en í haust. og þá til algerrar endurbyggingar.
Það er hins vegar ekki ráð nema í tíma sé tekið. Reynslan hefur kennt mér að hugsa fyrir hlutunum. Þegar líður nær lokum svona endurbyggingar verða smáhlutirnir tímafrekir og ekki víst að alltaf verði hentugt að hlaupa útí bæ eftir því sem vantar af búnaði þegar líður á verkið. Þá er betra að hafa jafnóðum við hendina það sem nota á. Ég þykist nefnilega vita nokkuð fyrir víst hvernig verkið verður unnið og hvað á að fara um borð af ýmisskonar búnaði. Heildarútlit fleytunnar hefur verið ákveðið, reyndar löngu áður en hún var keypt. Báturinn er opinn enda til enda, svo öll mótunin er eftir. Það hefur alltaf verið hugmyndin að fara nokkra áratugi aftur í tímann með hönnunina, afturbyggja sem sagt, með litlum lúkar framanvert, fram- og afturmöstrum og pústinu upp (sem er lykilatriði sko, pústið upp). Þannig voru trillurnar þegar ég var gutti og þannig bát gekk maður með í maganum sem stráklingur hangandi á bryggjunni. Þannig byggðan bát hefur mig alltaf langað í en hef aldrei eignast. Svo nú ætla ég einfaldlega að smíða hann. Að vísu voru gömlu trillurnar allar úr tré. Það var alltaf sjarmi yfir trétrillunum og er enn. Víst eru þær margar gullfallegar. Súðbyrðingar byggðir úr furu eru hins vegar börn síns tíma, viðhaldsfrekir og þungir. Þekkingin á tréskipasmíðunum er að tapast, enginn lærir fagið, enda þörfin lítil. Handlagnir húsasmiðir hjálpa mönnum með viðhald bátanna, en gömlu kallarnir sem höfðu listina í blóðinu, eru óðum að týna tölunni. Léttari og endingarbetri efni koma í staðinn. Ál og trefjaplast hafa tekið yfir og þar hefur mikil þekking skapast.
Mig langar að geta skilið bátinn eftir vetrarlangt úti á landi, þar sem gaman er að sigla um, hvort sem er við Breiða-,Skaga-,eða Eyjafjörð. Nú eða Ísafjarðardjúpið, uppeldisstöðvarnar, þar sem maður þekkir nánast hvern stein og hverja þúfu. Þess vegna vildi ég aðeins plastbát, og að byggja yfir hann með plasti og áli. Efnin verða nútímaleg en útlitið verður frá gullaldarárunum kringum miðja öldina og allt fram til plastbátatímans

Jafn mikið og maður hlakkar til næstu ferðar út úr bænum, kvíðir maður ósjálfrátt upphafi ferðarinnar. Það er nefnilega þannig,að erfiðasti og leiðinlegasti kafli hvers ferðalags er sá fyrsti - upp að Þingvallavegamótunum. (þ.e. þegar farið er norður eða vestur). Þetta hefur mér fundist allar götur síðan við fluttum suður og í seinni tíð hefur leiðin bara versnað. Hringtorgum hefur fjölgað, að- og afreinum einnig og stöðugt eru þarna framkvæmdir vegna vegarlagningar, sem á víst að verða til bóta, en ef svo fer fram sem horfir, mun þessi fjölgun hringtorga aðeins hægja á umferðinni. Og hafið þið reynt að keyra "Ísfirðinginn" upp í gegnum þessa leið í þungri umferð? Ha? Nei, ég vissi það! Að troða vökvastýrislausum dreka upp á hálft fjórða tonn gegnum þröng hringtorg, þar sem allir virðast aka "bara einhvernveginn" er bara hreint ekkert grín! Það er fyrst þegar komið er upp fyrir Þingvallavegamótin áðurnefndu sem minn maður fer úr skónum, skellir ljósa hattinum á hausinn og skiptir í fimmta, þykist enda hólpinn í hvert sinn sem þeim áfanga er náð.
Mér skilst að Siglufjarðargöng sitji fyrir öðrum vegaframkvæmdum. Við Gunnar Birgisson erum engir sérstakir skoðanabræður, þótt mér þyki "gott að búa í Kópavogi". Í einu erum við þó sammála: mér finnst Siglufjarðargöngin arfavitlaus framkvæmd. Hvað þau varðar styð ég frekar hugmynd Trausta Sveinssonar Fljótamanns um að gera göngin úr Fljótunum undir Siglufjarðarskarðið og tengja þannig Sigló við Skagafjarðarsvæðið. Nú, þar með fengist einnig stytting til höfuðborgarsvæðisins, sem er jú ágætt.
Framkvæmdin, eins og hún er nú fyrirhuguð, tengist líklega færslu Siglufjarðar milli kjördæma. Að auki hefur verið þrýstingur af norðaustursvæðinu í þá átt að tengja Sigló frekar Akureyri en Sauðárkróki. Vitaskuld greinir menn á í þessu sem mörgu öðru, en að öllu samanlögðu finnst mér hugmynd Trausta eðlilegri.
Semsagt, Sundabrautin situr á hakanum vegna vitlausrar framkvæmdar nyrðra. Göngin undir Almannaskarð eru að opnast almennri umferð, og væntanlega deilir enginn um þá samgöngubót. Hér syðra þurfum við enn um ókomin ár að klöngrast þessa kolómögulegu, illfæru leið upp í gegnum nágrannasveitarfélagið til að komast úr bænum í norðurátt vegna þess að ekki eru til peningar til að berjast á tveimur vígstöðvum í einu.
Veggjald á eldsneyti hefur skilað sér seint og illa til þeirra framkvæmda sem því var í upphafi ætlað að standa undir. Við olíugjaldsbreytinguna 1.júlí nk. ættu tekjur ríkisins af vegaskatti að stóraukast, þar sem menn borga nú fyrir ekinn kílómetrafjölda með eldsneytinu í stað þess að greiða aðeins fyrstu tuttugu þúsund kílómetrana eða svo, og aka síðan frítt eftir það.(þ.e. miðað við lægsta gjaldflokk.) Mikið væri óskandi að ríkið sæi sér nú fært að nota til lagningu Sundabrautar það fé sem á annað borð er eyrnamerkt samgöngubótum á landinu í stað þess að hirða innkomuna sífellt í önnur misvitlaus gæluverkefni en skammta síðan fé til samgöngubóta sem kjördæmabitlinga

Var í morgun búinn að skrifa langan, innihaldsríkan pistil um köttinn minn. Pistillinn týndist hins vegar þegar setja átti hann inn á síðuna. Bið afsökunar og lofa úrbótum.


Tilhlökkun.

Vikurnar fljúga áfram og senn er maí á enda. Við höfum þegar farið tvær ferðir á ferðabílnum og erum strax farin að hlakka til þeirrar þriðju. Hún hefur verið ákveðin fyrstu helgina í júní, sjómannadagshelgina. Farið verður í Stykkishólm, eins og undanfarin ár og á sunnudeginum förum við í eyjasiglinguna með tvíbytnunni. Sæferðir hafa haft þann hátt á undanfarin ár að bjóða í klukkutíma siglingu inn um eyjar og fyrir þann sem á annað borð hefur gaman af slíku er þetta ómissandi hápunktur helgarinnar. Við verðum væntanlega aðeins tvö, stubban og ég. Konan hefur engan áhuga á sjómannadeginum yfirleitt, og prinsessan hefur um allt aðra hluti að hugsa. Í fyrra fór ég einn, en þá var hinn kvenlegi hluti fjölskyldunnar staddur á Spáni. Sonurinn og tengdadóttirin fóru líka, en á öðrum bíl og upp á eigin spýtur.
Við höfum verið að fara yfir áætlanir sumarsins, og reyna að stilla upp ferðum okkar og fríum. Ætlum að reyna að komast austur með suðurströndinni að Djúpavogi, þar sem við enduðum í fyrra. Vonumst til að fá betra og bjartara veður nú en þá. Ef tími verður til og veður leyfir langar okkur líka að taka nokkra daga í Skagafirðinum, en sá hluti hans sem liggur sunnan þjóðvegar eitt er fyrir okkur ókannað land. Það sama gildir um Eyjafjörðinn, allur innri hluti hans er ókannaður og bíður færis. Við höfum sett upp nokkrar hugmyndir að ferðum og meðal þeirra er sú að aka fulla ferð til Akureyrar, taka rólega þaðan austur um að Mývatni, aka síðan Fjöllin til Vopnafjarðar og norður ströndina fyrir Sléttu, fara í Ásbyrgi og að Dettifossi norðan frá, fyrir Tjörnesið til Húsavíkur, þaðan til Akureyrar aftur og síðan stystu leið heim. Okkur konuna greinir hins vegar á í einu veigamiklu atriði: hana langar nefnilega ekkert fyrir Sléttu né leiðina frá Vopnaf. og upp, telur þetta hinn mesta hundsrass sem ekki sé eyðandi tíma né eldsneyti í. Við þessu er svo sem ekkert að segja, mér vitanlega eru þeir ekkert að fara burt með þessa staði svo ég get allt eins tekið í það tíma seinna meir að fara þetta einn, eða með stubbunni ef hún nennir þá enn með mér.
Það er annars merkilegt með stubbuna. Hún telur vítin til að varast þau, og trú sinni sannfæringu ætlar hún aldrei að fá "unglingaveikina". Hún hristir hausinn yfir tískutildri eldri systur sinnar, málverki og snyrtivörum. Hennar vettvangur er fótbolti og annar slíkur hamagangur, auk þvælings á húsbílnum. Hún setur sig aldrei úr færi við góða ferð og veit fátt skemmtilegra. Þegar maður hins vegar er aðeins tæplega tíu ára geta hlutirnir breyst hratt. Hún þekkir ekki þær stundir þegar ég skellti þeirri eldri. sem þá var 4-5 ára og efnilegur þvælari, í barnabílstól aftan á vélsleðann og þeysti með hana um óbyggðir á norðanverðum Vestfjörðum. Það var stoppað með stuttu millibili til að kanna með þá litlu og svarið var ætíð það sama: "allt í lagi,alltaf".
Vélsleðinn er að vísu löngu aflagður, þó enn sé hann til í geymslu. Stelpuskottið sem sat aftaná og sagði -allt í lagi, alltaf- er orðin stór. Og getur ekki lengur ferðast með, nema hægt sé að komast í sturtu minnst tvisvar á dag. Sú litla er tekin við merkinu. Betri ferðafélaga er varla hægt að hugsa sér. Alltaf tilbúin, alltaf í góðu skapi. Alltaf full tilhlökkunar. Og nú ætlar hún með í Sjómannadagsferðina og eyjasiglinguna í fyrsta skipti.........................

Það er nú orðið dagsljóst að konan deilir ekki áhuga mínum á trillum. Hún er frekar ósátt við þessi síðustu kaup mín, sem er þó frekar undarlegt í ljósi þess að ég hef fyrir löngu lofað henni að þetta séu mín síðustu trillukaup. (trillukaup, takið eftir,ég nefndi aldrei kanóinn sem ég hef verið að reyna að fá nágranna til að selja mér) Ég ákvað nefnilega þegar ég seldi færeyinginn minn árið 2001 að ef ég fengi mér bát aftur yrði sá bátur utan kerfis, undir skráningarstærð og þ.a.l. laus undan oki Siglingastofnunar. (hef ég nefnt Siglingastofnun áður?) Það kostaði mig svo sem ekki miklar vangaveltur að ákveða bátsgerðina. Ég hef ekki haft sérstakan áhuga fyrir hraðbátum, aðallega vegna rekstrarkostnaðar. Viljað frekar hægfara bát sem eyðir lítilli olíu. Nú með breytingu olíugjaldsins á miðju ári mun líklega koma í ljós að þessi stefna mín skilar mér áfram því að margir þeirra olíufreku hraðbáta sem eru í einkarekstri sem leikföng verða hreint hrikalega dýrir í rekstri. Gjaldaniðurfellingar hvers konar hafa nefnilega jafnan einskorðast við atvinnutæki en ekki við leikföng.
Það tók mig tvö ár og talsvert af aurum að endurbyggja færeyinginn minn. Það tók líka tvö ár og þónokkra aura að endurbyggja húsbílinn. Ég hef sagt konunni að nú ætli ég aðeins að taka veturinn í trilluna og næsta vor verði hún tilbúin á vagni til flutnings aftan í húsbílnum upp í Stykkishólm eða á hvern þann stað annan sem mig langar að sigla um. Konan hefur sýnt mér .þann virðingarvott að hlæja aðeins í laumi........
(mig langar að benda á elsta(neðsta) pistilinn á gömlu síðunni, sem er líklega skrifaður í nostalgíukasti eftir einhveja bryggjuferðina