Hugdettur

Á hina teygði byggðin sig í áttina til vitans á suðausturhorninu. Við stukkum í land um leið og fært var og fyrstu skrefin á þessu nýfundnalandi lágu upp að húsinu reisulega ofan við höfnina þar sem stóðu stór upplýsingaskilti fyrir ferðamenn. Á þeim voru m.a. sýndar gönguleiðir um eyjuna ásamt því sem helst var skoðunarvert. Svo var að sjá sem hluti eyjunnar væri ekki ætlaður túristum, þ.e. landið ofan meginbyggðarinnar. Þnnig var merktur stór hringur frá höfninni og til norðvesturs framhjá vinnsluhverfinu,að flugvellinum og áfram út á eyju meðfram ströndinni. Kannski mætti líkja gönguleið þeirri sem ætluð er ferðamönnum við lítið "d" sem liggur á bakinu. Þannig væri höfnin þar sem leggurinn mætir belgnum og til vinstri handar hringganga sem,væri gengið réttsælis,endaði niðri í­ miðju þorpinu aftur en til þeirrar hægri leiðin meðfram íbúðarbyggðinni áleiðis að vitanum á eyjaroddanum og sömu leið til baka. Hópurinn skiptist þarna við skiltin, hluti fór í­ galleríið í kaffi og minjagripaskoðun, aðrir gengu meðfram þorpinu áleiðis að vitanum en meginhlutinn lagði af stað hringgönguna.

Þegar ferðalangar höfðu loks horft nægju sína til baka og notið þessarar einstöku veðurblíðu og landsýnar var farið að skima eftir Grímsey í norðri. Það var sama hversu horft var, ekkert sást. Á tímabili hvarflaði að manni að skipstjórinn væri ekkert að fara til Grímseyjar og öll ferðin væri einn allsherjar misskilningur. Að vísu var örlítil móða við sjóndeildarhringinn en varla nóg til að fela heila eyju! Loks þegar um 20. mín.voru eftir af siglingunni (sem eins og áður sagði tekur 3 1/2 klst.) fór að móta fyrir einhverri þúst. Þessi þúst smáhækkaði á sjónum og um það bil sem skipið rann inn um hafnarmynnið varð ljóst að þetta var Grímsey. Ég vissi reyndar að eyjan væri láglend, aðeins 105 m.y.s. en að hún væri svona lág hafði ég ekki gert mér grein fyrir. Þetta sker virtist varla nokkur fyrirstaða fyrir úthafsölduna í vetrarham. Hún hlaut að æða þarna hindrunarlaust yfir allt. Samt tók ég strax eftir að frá höfninni séð var eyjan öll iðgræn. Húsin í einni röð ofan við höfnina og meðfram ströndinni,sem virtist lægst þarna megin en öllu landinu hallaði síðan uppávið frá suðvestri til norðausturs. Snyrtileg byggð, fallegt háreist hús beint uppaf höfninni,gallerí og kaffisala. því á aðra hönd fiskvinnluhús og aðrar iðnaðarbyggingar. framh.

Það var mikil breyting frá deginum áður, sem hafði verið skýjaður og ekki gefið góðar ferðavonir. Báturinn lagði af stað á tilsettum tíma og fyrir höndum var 3 1/2 klst. sjóferð. Landsýnin til Dalvíkur var falleg, sólroðin Hrísey á aðra höndina og ströndin út með að vestanverðu á hina. Fáeinar trillur á sundinu. Látraströndin aðeins farin að taka haustliti. Við sigldum austur fyrir Hrólfssker og nógu nærri til að sjá vitann á því vel. Ótrúlegt að hann skuli þola þann sjógang sem þarna hlýtur að verða í slæmum veðrum. Þegar útúr Eyjafirði kom blasti við vitinn á Gjögri, eða Gjögurtá. Þessi viti átti sér þá sögu að hafa sprungið í loft upp árið ´69, þegar varðskipsmenn voru að skipta um gasflöskur og segir Helgi Hallvarðsson skipherra frá þessum atburði í bókinni " Í kröppum sjó". Þar er einnig mynd sem Helgi tók af vitanum nánast á því augnabliki sem sprengingin varð. Það var síðan hreint ógleymanlegt að horfa til lands af Grimseyjarsundinu og hafa útsýn austur á Melrakkasléttu og vestur á Sauðanes yfir sjóinn svo sléttan að í rauninni var það synd að við skyldum verða til þess að gára hann og brjóta þar með myndina. Myndirnar sem ég tók þarna frá skipinu til lands eru einhverjar þær fallegustu sem ég á í albúminu. framh.

Í býtið á sunnudagsmorgni ók ég út með Skagafirðinum austanv. með viðkomu að Grafarkirkju. Hef þar alltaf viðkomu ef ég á leið hjá. Smástopp á Hofsósi og síðan áfram útí Fljót og Lágheiðina til Ólafsfjarðar. Leit aðeins á afahús (sem afi byggði en mun reyndar hafa selt um ´41. Á mér samt þann draum að eignast það í ellinni) og heimsótti Lóló frænku, sem er fastur liður í hverri viðkomu í Ólafsfirði. Eftir góðan göngutúr um æskuslóðirnar hennar mömmu og bíltúr út að Kleifum var dólað inn á Akureyri. Þar heimsótti ég vinafólk en hélt seint að kvöldi út á Dalvík þar sem náttað skyldi á þeirra fína tjaldsvæði. Þar reyndust aðeins tveir vera fyrir og því rúmt um Járntjaldið. Á mánudagsmorgni var ég ræstur rétt rúml. 8. Þar var kominn dýralæknirinn, ekki í vitjun heldur í kaffi, ég hafði enda verið hjá því fólki á Akureyri kvöldið áður. Um kl. 10.30 var áætluð brottför Grímseyjarferjunnar Sæfara og um að gera að mæta tímanlega og fylgjast með. Við landganginn var nokkur hópur ferðafólks, trúlega 12-14 manns. Veðrið var hreinlega eins og eftir pöntun,blæjalogn,heiðríkja,glaðasólskin og Eyjafjörðurinn eins og spegill hvert sem litið var.

Á mínum vinnustað hefur það tíðkast í sumarlok að bjóða starfsmönnum í 2ja til 3ja daga veiðiferð í Álftá á Mýrum. Þar sem ég er lítill stangveiðimaður, kýs frekar stórvirkari veiðarfæri eins og fram kemur í elsta pistlinum á þessarri síðu, hef ég nýtt þessa daga til annarskonar útiveru (þegar staðið hefur á helgi) en síðan sameinast félögunum á síðasta veiðidegi. Sumarið 2000 fór ég norður um land með vendipunkt í Hrísey. Þangað hafði ég aldrei komið og hét því að nýta næsta "veiðitúr" til enn frekari útrásar og nú til Grímseyjar. Svo heppilega vildi til haustið 2001 að veiðitúrinn skyldi hefjast á hádegi mánudags og standa til hádegis á miðv.degi.Þetta var rétt í septemberbyrjun og því enn ágætt veður til ferðalaga. Ég lagði land undir hjól á laugardagsmorgni og dólaði norðureftir á "Járntjaldinu". Renndi við á Hvammstanga og litaðist um á Blönduósi. Áfram út með Skaga með viðkomu í Kálfshamarsvík (hef fyrir löngu skrifað um þann fallega stað) og fyrir Hraun. Stoppaði við Ketubjörg (úff,hátt niður) og var síðan passlega kominn á Sauðárkrók í ljósaskiptunum. Lagði bílnum á tjaldsvæðinu, eini ferðalangurinn þar, og steinsvaf tl morguns í snarphita frá gasinu. framh.

Fyrsti kaflinn væntanlegur í kvöld. og svona í leiðinni: síðari hluta aðfangadags tókst mér að koma upp nýju kirkjunni minni á dyraskyggni hússins. Myndi gjarnan þiggja álit send á ímeilið: telin@mi.is. (aðeins jákvætt álit, takk!) ( ímeilið, þar sem ég hef enn ekki druslast til að setja upp gestabók.)

Sonurinn heimti kærustuna í dag að vestan. Enn rjómablíða þrátt fyrir kulda og gærdagurinn kveikti löngu gleymdan áhuga fyrir vélsleðanum sem nú hefur legið ónotaður frá því um páska´96. Ég fór um hádegið og hallaði mér aðeins yfir þennan gamla og trygga félaga sem aldrei sveik enda af góðri japanskri tegund. Eftir nokkur augnablik umhyggju þar sem hvert handtak rifjaði upp löngu liðnar hamingjustundir, olíu hér, hreinsa þar, skoða raflagnir og gúmmíþéttingar var kippt í spottann og - í gang, vandræðalaust, með nokkrum reyk þó og hiki í fyrstu. Þetta sýnir betur en margt annað að gott merki skilar sér alltaf í betri endingu. Kannski spilar þar einnig inní að þetta gamla samgöngutæki sem svo nauðsynlegt getur orðið vestur á fjörðum hefur gegnum árin fengið góða hirðu,umgengni og ekki verið misboðið svo teljandi sé. Þessi sleði sem svo marga ferðina fór með börnin í skólann og konuna í vinnuna snjóavorið´95 og síðan aftur að hausti sama ár (ár Súðavíkur- og Flateyrarsnjóflóðanna) mun vonandi fá að snúast enn og aftur með hækkandi sól en að þessu sinni á Mosfellsheiðinni.

Víst urðu jólin hvít. Fallegt veður í dag,sól og blíða. Skrapp Þingvallahringinn með syninum sem var að bíða eftir kærustunni með flugi frá Ísafirði og þurfti að drepa tímann. Hann hefði helst viljað drepa eitthvað fleira því að sjálfsögðu aulaðist F.Í. ekki vestur í dag og kenndu veðri um. Skv. okkar upplýsingum var vel flugfært fyrir vestan og oft verið verra en nú. Ég er Ísfirðingur og fer nokkuð nærri um það af löngu fenginni reynslu hvenær flugfært er og hvenær ekki. Meðan Íslandsflug veitti samkeppni á þessarri flugleið var ótrúlega oft sem þáv. Flugleiðir gátu flogið, sama hvað gekk á í veðri. En samkeppnin rýmkar kannski öryggiskröfurnar eða þá að einu sinni sem oftar segir F.Í. við Ísfirðinga: Sorry, Stína, ófært,ófært, þegar það eitt er í veginum að fleiri bíða flugs til Akureyrar eða Egilsstaða en vestur og því þykir ekki taka því að senda hálftóma vél meðan aðrir bíða. Þetta er löngu þekkt fyrir vestan og spark í flugfélagsrassgatið virðist engu geta breytt þar um.

Það er þegar menn taka upp á þeim fjanda að vefja ljósaslöngur un trén í garðinum. Það er botninn. Það er hallærislegasta smekkleysa sem til er. Ég hef hvergi séð þetta skammlaust gert. Það er stórt hús á 'Alfhólsveginum, beint á móti Digranesskólanum sem er mikið skreytt með grænni slöngu og þar geta menn séð hvernig nota má slöngu í óhófi en samt sleppa þokkalega frá smekkleysinu. Þetta hús kemur vel út að mínu mati.

Jón Þór er kominn heim frá Danaveldi í jólafrí með nýfengna spúsu upp á arminn! Hefur líklega ekki flutt með sér tölvuna og þar með hef ég tapað mínum dyggasta lesanda og stuðningsmanni, þó aðeins tímabundið að vísu. Verð þá bara að halda því betur í hina tvo.
Nú kemur hefðbundin dagbókarfærsla: Helgin hefur farið í það ásamt þessum venjubundnu jólaundirbúningsönnum að skoða útiskreytingar hjá öðrum í því skyni að draga af þeim lærdóm. Þar kennir margra grasa en eitt verð ég að segja: Engihjallablokkirnar eru óvanalega mikið skreyttar í ár og á svalahliðum þeirra má sjá sýnishorn af flestum þeim gerðum jólasería sem bjóðast í bænum. Þetta finnst mér flott! Konunni finnst öllu ægja saman,sem það vissulega gerir en hvað með það? Þarna er skreytingagleðin í hámarki og mér finnst þetta bara frábært. Raunar finnst mér þetta jafnflott eins og mér finnst bláu svala-og gangaljósin í Hlíðarhjallalengjunni ömurlega ljót. Önnur eins skelfing er varla finnanleg á öllu höfuðborgarsvæðinu og hana nú! Fer í vont skap af því að hugsa um þetta. Bless

Ég vil byrja á því að taka fram að granni minn er hinn vænsti maður, skemmtilegur og viðræðugóður og auk þess eigum við mörg sameiginleg áhugamál.(önnur en jólaskreytingar) Þar vil ég nefna eitt sérstaklega. Eins og sumir vita stunda ég mikið ferðalög innanlands og hef nokkuð víða farið þó enn meira sé eftir, eins og gengur. Nú síðustu árin hef ég átt ferðabíl sem allvel nýtist þessu áhugamáli. Þegar ég flutti hingað í götuna áttum við hjónin VW Caravelle bíl með ferðainnnréttingu. Granni minn átti Chevrolet Pickup með ágætu camperhúsi. Sl. sumar tókum við í notkun stærri ferðabíl, Ísfirðinginn. Um sama leyti skipti granni um bíl undir campernum og fékk sér Ford pickup, risastóran breyttan bíl. Camperhúsið var eins og varta á pallinum á þessu trölli. Nú að loknu sumri, þegar ég er að leggja drög að 0,8 kw. bensínrafstöð, stoðbúnaði og viðbótarhleðslukerfi í húsbílinn fyrir næsta sumar kemur granni með skúbbið: Hann seldi Fordinn og keypti amerískan húsbíl af Econoline gerð, fimm og hálft tonn með öllum búnaði, þmt. 5,6 kw.rafstöð,og svo langur að hann þarf tvö græn ljós til að ná yfir gatnamót. Ég hlakka til að sjá gripinn.

Ég er enn að smíða kirkjuna mína. Enn eru eftir þónokkur handtök. Þessi viðbót mun þó skammt duga í seríustríðinu því í gær kom granni minn með u.þ.b. 3ja metra háa sjö arma stjörnu og þrykkti uppá vesturvegginn hjá sér. Eru nú fáir blettir, ef nokkur, óskreyttir á því húsi. Vart þarf að taka fram að stjarna þessi er smíðuð í smiðju úti í bæ og hef ég grun um að ekki hafi dugað minna batterí en heil skipasmíðastöð fyrir framkvæmdina. Í þessu tilfelli dugar mér það eitt að gleðjast yfir litlu, vera sáttur við mitt og lifa sæll í þeirri vissu að hafa smíðað mínar skreytingar sjálfur. Að vísu er konan á neðri hæðinni hjá mér orðin dálítið þreytt á því hversu mjög ljósin blikka í íbúðinni hjá henni þegar rafsuðuvélarnar mínar eru í notkun en ég reyni bara að sigta út þann tíma sem hún er í vinnunni og sýð þá eins og ég eigi lífið að leysa. Pistillinn um Grímsey bíður enn, en mér vitanlega er hún ekki að fara neitt svo ég skrifa ferðasöguna um leið og um hægist.

Ég hefi lokið við jólatréð mitt og hef komið því fyrir á austurveggnum. Það blasir fallega við vegfarendum um Túnbrekkuna enda hef ég farið sjálfur nokkrar ferðirnar um hana til þess að dást að eigin smíð. Til hvers eru enda afrek ef enginn hefur orð á þeim og betra er eigið hrós en ekkert, ekki satt? Nú, ég naut sigursins því miður aðeins í skamman tíma því granni minn kom óðara með ríflega tveggja metra háan uppblásinn og upplýstan jólasvein og plantaði fyrir framan hjá sér. Það verður erfitt að toppa hann en ég hugga mig við að mínar seríur eru smíðaðar úr ryðfríu stáli hér úti í skúr en ekki keyptar í Blómavali eða sambærilegum evrópskum búllum sem farmaðurinn granni minn hefur augljóslega heimsótt undanfarið. Nei, uppgjöf er ekki til í mínum huga og ég hef þegar hafið smíði á kirkju einni allstórri sem skal prýða dyraskyggni hússins eftir nokkra daga. Þá sjáum við hvor hefur betur í skreytingastríðinu! Auðvitað er þjóðlegra að skreyta með guðshúsi þó undir meðalstærð sé en einhverjum ameríkaniseruðum Santakláusi, uppblásnum í þokkabót. Spyrjum að leikslokum!

Ekki átti ég von á þessum líka ofsafengnu viðbrögðum konunnar þegar ég ámálgaði það að tylla einni pínulítilli stjörnu ofan á nýju jólaseríuna. Þar sem ég útbjó seríu eins og jólatré og festi á það græna ljósaslöngu fannst mér tilvalið að bæta stjörnu ofaná. En nei, konan barði í borðið og lét öllum illum látum þar til ég þurrkaði stjörnuna út af teikningunni. Þykist ég nú heldur fara halloka fyrir nágrannanum sem var að koma úr Evrópusiglingu klyfjaður jólaskrauti allskonar. Er sýnt að þó ég tylli mínu tæpl. tveggja metra jólatré (án stjörnu) á húsið verði ég undir í seríustríðinu. Þykist þó hafa það fram yfir grannann að tréð mun sjást vel sé ekið upp Túnbrekkuna. Annars er gaman að sjá hversu hugmyndaríkir menn (og konur) eru í skreytingum og þá sérstaklega sá sem býr við Skerplugötuna og er með svaninn á körfuboltasúlunni. Lítið í Verkfæralagerinn í Skeifunni. Þar fékk ég 8 mtr. ljósaslöngu í pakka á 1190- með endum. Það er gott verð. Nú er enginn húsbíll í innkeyrslunni eins og sl. vetur og því er engin sería þar. Hann tók sig annars prýðilega út skreyttur. Ætla kannski að hengja seríu á frúarbílinn bara til að sjá viðbrögðin. Trúlega verða þau eins og titill kaflans.

Nú er lokið suðu á jólaseríugrindinni sem er í smíðum og standa vonir til að hægt verði að fullgera um helgina. Þar sem smiðjan mín er fremur illa loftræst var varla líft inni þegar suðuvinnu lauk. Þetta er sérstaklega vandamál þegar kalt er úti og ekki hægt að láta dyrnar standa opnar. Reykur af rústfrírri suðu er hreint enginn chanel#5. ( það sem ég kalla smiðju kallar konan bílskúr og gætir hjá henni þess misskilnings að þar eigi frúarbíllinn að vera yfir nóttina. Á stórhátíðum er smiðjan hins vegar kölluð húsbóndaherbergi). Tók eftir því að ljósaslanga kostar kr. 149- hver meter í Rúmfatalagernum en bæði í Bykó og Húsasmiðjunni kr. 249- ! Það finnst mér illásættanlegur verðmunur. Allir til Jákups! Reyndar var úrvalið í Rúmfatalagernum frekar slappt eða aðeins bláar og hvítar. Sennilega er lagerinn að seljast upp.

Örlítil viðbót við "Hokinsdal og Langanes". Í fjórða hluta reyndi ég að lýsa vitanum á Langanesstánni eftir minni. Eftir níu ár mundi ég aðeins það litla sem fram kom. Fyrir þá sem hafa áhuga er góð mynd af vitanum og klettunum framan hans á bls. 268 í bókinni "Vitar á Íslandi" sem kom út í fyrra. Hún mun fáanleg á flestum bókasöfnum (hérlendis)

Og af því að ég hef sérstaklega mikinn áhuga á vitum þá bendi ég einnig á mynd á bls.293 af vitanum á Kálfshamarsnesi utan við Skagaströnd. Einfaldleikinn gerist ekki víða fallegri!

Er upptekinn við að hlaða meira jólaskrauti á húsið þvert á vilja konunnar en með samþykki meðeigandans. Næstu kvöld fara því í suðu á ryðfríu stáli o.þ.h. en ekki í skriftir. Hinsvegar finnst mér svo gaman að endurupplifa þvæling fyrri ára (sem félagi minn kallar reyndar vísindaferðir,líklega í háði þó) að ég er að raða saman minningabrotum og ljósmyndum úr Grímseyjarferð sem ég fór ´00 með ferjunni Sæfara. Hleð því inn fljótlega. Þangað til..........skoðið þetta: Við reistum sorpvinnslustöð í Gufunesi. Það vantaði gott,þjált nafn sem lýsti starfseminni. Auðvitað SORPA! Fyrstu verðlaun fyrir hugmyndaauðgi. Við reistum skólpdælustöð til að dæla gumsinu út í Flóa. Vantaði nafn. Jú, SKÓLPA! Hvílík snilld! Þegar lyfsalan var gefin frjáls vantaði nafn á sameinaða einkabatteríið. Hvað gæti það nú verið? Jú, hugmynd: LYFJA! Hvílíkt andríki! - 'ATVR stofnsetti heildsölu uppi á hálsum. Vantaði lýsandi nafn með sterka tilvísun. Og hugsið ykkur slagkraftinn í nafninu: HEIÐRÚN ! (ég legg ekki meira á ykkur.....)

Af þessu munu dregin örnefnin Selamannagat og, um klettinn sjálfan, Selamannagatklettur. Á voginum sjálfum hef ég ekkert nafn fundið. Það var dálítið sérstakt að sjá hvernig sjórinn hefur í vestanstormum gengið inn um gatið af krafti og skolað burt öllum gróðri úr voginum upp í ákveðna hæð svo líkast er því sem rist hafi verið neðanaf með hníf.
Að síðustu er rétt að geta þess að ysti hluti Laugabólshlíðar, norðurhliðar nessins er nefndur Skarðanúpur og fyrir hann er ekið á leið út nesið. Tekur þá við Naustavík, vör og uppsátur býlisins og þar utanvið fellur Hokinsdalsá til sjávar. Ofan Naustavíkur liggur heimtröðin af útnesveginum, ill-eða ófær bílum eins og áður sagði en u.þ.b. hálftímagangur sæmilega fótléttum.
Við þennan pistil studdist ég,er minnið og myndirnar þraut, við árbækur F.Í. ´51(bls. 162-3) og ´99.(bls. 20-22). Bendi ennfremur á bókina "Vestfirðir" eftir Hjálmar R. Bárðarson, (bls. 113,118,120). Lok.

Þegar við félagarnir snérum aftur til baka ofan dalinn ákváðum við að líta sem snöggvast á vitann sem stendur á Langanesstá. Þangað var örstuttur spölur frá vegamótum heimtraðarinnar, þokkalegur vegur. Vitinn er meðalstór,byggður líkt og stýrishús á bát, með göngubrík framan glugga. Vegurinn lá lengra, yfir nestána og stuttan spöl inn í Geirþjófsfjörðinn. Þar endaði akfær vegur við landtak sæsímastrengs til Bildudals. Yfir nestánni gnæfir hár klettakambur,Langanesstrumba. Við gengum um nágrenni vitans og rákumst þar á ákaflega sérstakt náttúrufyrirbrigði. Framan vitans eru þverhníptir klettar og neðan þeirra flúðir en á einum stað var lítill vogur, eins og dálítil skál inn í klöppina. Framan við þennan vog reis örþunnt klettaþil, svo gisið og sprungið að víða mátti sjá sólarglampa í gegn. Þilið myndaði einskonar hlið á voginn sem sjórinn hafði síðan rofið gat neðst á. Eftir því sem ég las mér til munu selveiðimenn hafa notað þennan stað til að liggja fyrir sel sem skreið upp á klappirnar úti fyrir. Hefur enda óvíða verið betra að liggja í leyni fyrir bráð.

Bærinn stendur norðanvert í­ dalnum, eða norðaustanvert er líklega réttara. Ásinn ofan bæjar er ávalur, klettalítill eða- laus. Gróðurlítill melur sem virðist nokkuð laus í sér og víða má sjá ummerki um aurskriður og úrrennsli. Hefur þetta spillt nokkuð heimtröðinni og var hún illfær orðin í þessari ferð ´94. Það vekur athygli hversu langt bærinn stendur frá sjó, en talinn er um hálftíma gangur milliuppsáturs og bæjar. Hér var aldagömul búseta og má ætla að oft hafi verið torleiði sjávargötuna í illviðrum en útræði var stundað fram eftir síðustu öld auk þess sem samgöngur hafa að mestu verið sjóleiðina. Má ætla að staðsetningu bæjarins hafi frekar ráðið þær góðu grasnytjar sem eru innar í dalnum en nærvera við sjóinn. Sér enn merki mikillar túnræktunar og landþurrkunar í dalnum neðan býlisins og þess myndarskapar sem hér hefur ríkt langt frá alfaraleiðum og hefur ekki verið hægt um vik að koma vélum á staðinn áður en vegurinn var lagður. (framh.síðar.)

Enn má nefna eitt athyglisvert við þennan stað, tilhögun bygginganna. Bærinn er steinhús, byggður upp móti aflíðandi brekku og sambyggður nokkrum hlutum. Neðsti hlutinn er íbúðarhúsið. Það er einlyft en með lágu risi. Herbergjaskipan gat ég aðeins skoðað gegnum gler en virtist þrjú íbúðarherbergi og eldhús. Eldhúsið sýndist mér búið þremur eldavélum: kolavél, olíuvél með hitaspíral og rafmagnsvél. Aðliggjandi eldhúsinu var búr. Ofar í­ röðinni var að sjá sem væri smiðja,búin nokkrum verkfærum. Þar ofan við og efst var fjós með tilheyrandi hlöðu. (má hafa skolast til í minninu en myndirnar mínar eru dagsettar 11.9.´94) Spölkorn frá bænum var ljósavélarskúr, tómur en auðþekktur af vélarundirstöðum ofl. Fjárhús úr timbri höfðu staðið rétt vestan bæjar en voru fallin. Enn vestar,á dálitlu leiti var skúr, trúlega vélageymsla. Dalurinn afmarkast af frekar lágum ásum sem hækka þó talsvert er vestar dregur og nær sjó.

Svörtustu vetrarmánuðina, þegar húsbíllinn er í geymslu og ferðalög liggja að mestu niðri er ágætt að ylja sér við upprifjun ferða til áður heimsóttra staða utan alfaraleiða sem á einhvern hátt njóta sérstöðu. Einn þessara staða er Hokinsdalur í Arnarfirði, afar fallegur staður á Langanesi,sýslumörkum Barðastrandar- og V-Ísafj.sýslna. Langanes er stór skagi við botn Arnarfjarðar sem skilur að Suðurfirðina, með Geirþjófsfjörð næst sér sunnanvert og nyrðra vogana tvo, Dynjandivog og Borgarvog. Inn eftir nesinu gengur tiltölulega breiður og grösugur dalur, Hokinsdalur. Eitt samnefnt býli er í dalnum, nú í eyði og hefur verið það á þriðja áratug eða frá 1979. Þetta býli er merkilegt fyrir nokkrar sakir. Ein er sú að það stendur í um 100 metra hæð y.s. sem er fátítt á vestfjörðum. Önnur er sú að miðað við þennan afskekkta stað er jörðin tiltölulega landmikil og slægjulönd stór. Þarna var unnið mikið að jarðabótum um miðja síðustu öld, ræktað mikið, land þurrkað og hús endurbyggð. Sá bóndi sem það vann, Gunnlaugur Egilsson, féll frá fyrir aldur fram en synir hans munu hafa tekið við búi og setið jörðina fram til 1959. Þá fer hún í eyði til 1977 að hafin er búseta þar að nýju. Ekki þekki ég til þeirra ábúenda að öðru leyti en því að húsmóðirin var kornung , Hallveig, dóttir Sigríðar á Hrafnabjörgum í Lokinhamradal. Hallveig lést um tvítugt úr hvítblæði eftir stutta búsetu í Hokinsdal og þar með lauk ábúð á jörðinni á ný.

Þá hef ég fengið staðfestingu á því að lesendurnir eru orðnir tveir. Það er skv. mínum reikningskúnstum 100% fjölgun frá síðustu talningu. Jafnframt er stórmerkilegt að báðir skuli búsettir erlendis. Það minnir á þau sannindi að enginn er spámaður í eigin föðurlandi! Kannski bendir þetta til útrásar á internasjólska vísu. Í öllu falli held ég vonandi áfram að safna lesendum bæði hér- og erlendis. Þar sem ég hef hvorki sett upp gestabók né álitsgjafakerfi getur jú enginn beðið mig að halda kj... eins og annarsstaðar gerðist. Lesanda nr. 2, Maríu 162, þekki ég því miður ekki en veit að hún býr í Engihjallanum(hef séð bílinn), spilar á gítar og er af félögum okkar talin ákaflega glaðlynd og kát sem eru jú góðir mannkostir. Ég er að setja saman í huganum smápistil um Hokinsdal í Arnarfirði, afskekktan stað umvafinn náttúrufegurð. Jón Þór fór þangað með mér ´94 og man eflaust eftir því. Væntanlegt fljótlega.